Zondag 18 augustus 2019 – Het is nog vroeg als we wakker worden. Ik kijk op de klok en zie dat het pas 07:30 uur is. Annemiek is ook al wakker en gaat opstaan. We gaan er vandaag weer op uit, met vakantie!! Nou ja, vakantie, we hebben eigenlijk altijd vakantie. Maar ja, het voelt tenminste wél zo. We gaan immers voor een aantal weken ergens anders naar toe.
Dit jaar wordt wel wat anders voor ons. We gaan namelijk voor het eerst met de caravan op pad, dus zal met name het reizen langer gaan duren. Maar goed, we hebben alle tijd.
Ook zullen we deze keer niet onze vertrouwde Pyreneeën zien, want we reizen af naar Italië, om precies te zijn naar de Dolomieten.
De caravan en de auto zijn al voor een groot deel ingeladen, dus we zijn na het ontbijt snel klaar om te kunnen vertrekken. Helaas regent het pijpenstelen en het is zo’n 18 graden. Tot de regen vermindert schuilen we nog even een tijdje in de veranda. Dan koppelen we de caravan achter de auto. Verlichting controleren en afscheid nemen van de buurtjes en vriend Egbert. Dan kunnen we om 10:00 uur eindelijk op pad. Jammer genoeg is het weer gaan regenen. Gelukkig zijn de auto en caravan goed beladen, want de combinatie ligt prima op de weg. En dus rijden we met een snelheid van 90 a 95 km/u richting Venlo.
Om 11:30 uur passeren we de grens met Duitsland. De regen valt met bakken uit de lucht als we om 12:00 uur een koffie- en plaspauze inlassen. We vluchten letterlijk een wegrestaurant binnen en laten ons de koffie goed smaken.
Na zo’n 20 minuten gaan we weer op pad. Allengs wordt het droog en breekt de zon langzaam door. Het wordt ook gelijk wat warmer en als we om 15:00 uur wederom een koffie- en plaspauze houden, is de temperatuur al opgelopen tot zo’n 29 graden. We hebben er dan 380 kilometer op zitten.
Na twee uur rijden, besluiten we te gaan tanken. De auto verbruikt uiteraard veel meer brandstof dan anders in de vakantie, maar dat mag de pret niet drukken.
Om 18:30 uur bereiken we ons doel voor deze dag, Campingplatz Winkelbachtal in Gruibingen (Dld.). Het is dan nog 26 graden!!
De caravan is snel gestald en Annemiek maakt een gemakkelijke maaltijd klaar.
Om 22:00 uur kruipen we moe onder de wol. We hebben vandaag in totaal 620 kilometer afgelegd.
Overvol
Maandag 19 augustus 2019 – Om 08:00 uur staan we op. We hebben redelijk geslapen. De bedden zijn beduidend harder dan thuis en dus is het wel even wennen. Daarbij heeft het vannacht gigantisch geregend en geonweerd. Niet normaal gewoon, zo vlak boven ons hoofd. Gelukkig is het nu droog.
We ontbijten op ons gemak, pakken de nodige spullen weer in en vertrekken om 10:30 uur. Na zo’n drie uurtjes rijden, wordt het weer tijd voor een bak koffie. We hebben dan 220 kilometer gereden. Als we uit de auto stappen, overvalt ons de warmte. Het is dan ook alweer 28 graden!
Om 15:45 uur tanken we nog een keer, alvorens we via de Brennerpas naar Italië rijden.
Bij het passeren van de grens valt mij één ding direct op. Aan de vangrails heeft men in de laatste ruim 30 jaar niets veranderd. Die zien er nog steeds even smerig, bruin en verroest uit als toen. Tjee, wat een armoedig gezicht is dat. En zo’n schril contrast met de landen die we zojuist achter ons hebben gelaten. En om over het wegdek maar niets te zeggen. Nee, we klagen wel eens in ons kikkerlandje over de weg en de files, maar mensen, we zijn wat wegen betreft nog niet zo slecht af . . . Zelfs de temperatuur blijkt nog niet veranderd te zijn: 32 graden!!!
Om 18:30 uur rijden we door “Val di Fassa” en bereiken we onze eerste doel: “camping Catinaccio Rosengarten” in “Pozza di Fassa”. Maar wat een teleurstelling, de camping is vol!!!
Dan maar verder naar ons tweede doel: “camping Vidor” in “Pozza di Fassa”. En wederom wacht ons een teleurstelling. Ook deze camping blijkt vol te zijn. En zo ook de derde camping.
Het blijkt hier nog volop vakantie te zijn en het is dan ook overal razend druk. Door de dorpjes moeten we soms stapvoets rijden, vanwege de vele mensen die oversteken, foto’s maken of gewoon op straat lopen.
We besluiten om de verdere campings eerst maar eens te bellen om te kijken of men plaats heeft. En dat blijkt een goede ingeving, want overal vinden we bot.
Om 20:00 uur zijn we klaar met het zoeken en bellen. Alles blijkt vol. Er is gewoon geen beginnen aan. En dat, terwijl ook de tijd begint te dringen om een slaapplaats te vinden. Nog een nacht doorrijden is niet verstandig. En waar gaan we heen???
Allerlei opties passeren de revue. Zelfs de Pyreneeën komen ter sprake. Uiteindelijk besluiten we om te keren en terug te rijden naar Innsbruck. Dan trachten we in Oostenrijk wel een mooie plek te vinden om de vakantie door te brengen. Inmiddels begint het donker te worden en als we uiteindelijk weer de snelweg oprijden, begint het al spoedig te regenen. We besluiten om te stoppen voor deze dag en een plekje te zoeken op een parkeerplaats. Maar ook dát is een probleem. De parkeerplaatsen zijn overvol met vrachtauto’s en campers. De een na de andere parkeerplaats rijden we op en af. Uiteindelijk vinden we ter hoogte van Brixen (Italië) een miniem plekje waar we de auto en caravan kunnen parkeren. Op dat moment komt de regen weer met bakken uit de lucht vallen. Het is dan 21:40 uur.
In de auto bespreken we voor de zoveelste keer de situatie. We bekijken allerlei opties en uiteindelijk besluiten we om de volgende dag even voorbij Brixen de snelweg te verlaten om ons heil te gaan zoeken in de omgeving van Lienz (Oostenrijk).
Om 24:00 uur besluit ik in de caravan wat te gaan slapen. Annemiek wil liever proberen om in de auto te slapen. Al snel vergeet ik de wereld om mij heen en die nacht lukt het mij om zo’n vijf uur te slapen!!!
Eindelijk
Dinsdag 20 augustus 2019 – Om 05:30 uur wordt ik wakker. Vrachtauto’s rijden gestaag langs de caravan. Kennelijk heeft het geluid me uit mijn slaap gewekt. Het verbaast me dat ik überhaupt heb kunnen slapen, maar het is wel fijn, want ik voel mij toch wel een stuk opgeknapt. Annemiek blijkt alles bij elkaar maar zo’n 3 uurtjes geslapen te hebben, maar voelt zich redelijk. We frissen onszelf even lekker op en om 06:30 uur gaan we weer verder. De afslag naar “Lienz” is snel bereikt.
Als we zo’n uurtje hebben gereden, zoeken we een rustig plekje langs de kant van de weg om te ontbijten. Terwijl we in de caravan de laatste broodkruimels weg zitten te malen, stopt er een kleine vrachtauto naast ons. Achter het stuur zit een vrouw. Zij kijkt naar binnen en als blikken hadden kunnen doden, hadden we nu begraven moeten worden. Zó kwaad en nors keek zij door het raam naar binnen. Verbaasd keken we elkaar aan. Wat zou er aan de hand zijn? Ik stap uit de caravan en loop naar de bestuurster van de vrachtauto. Nog voordat ik kan vragen wat er aan de hand is, brult zij in mijn richting: “Das ist mein platz.” Meer zei ze niet, maar ik begreep al genoeg. Kennelijk parkeerde zij hier vaker alhoewel dit nergens uit bleek. Geen enkel bord langs de weg wees daarop. Ook op het wegdek was niets te zien. Verbluft keek ik haar aan, haalde mijn schouders maar op en liep terug naar de caravan. Ik vertelde Annemiek wat de vrouw had gebruld en uiteraard was ook zij verbluft. Maar goed, we sloten de elektra van de caravan weer aan op de auto en vertrokken . . . in de verkeerde richting. Al pratend over die verschrikkelijke vrouw bemerkten we pas na enkele kilometers dat we fout reden. We keerden om en toen we onze “ontbijtplek” passeerden, zagen we dat de vrouw haar vrachtauto had omgetoverd tot een stalling. Kennelijk verkocht zij ter plekke haar waar aan passanten. We begrepen het wel, maar bleven het toch een verschrikkelijk mens vinden.
Na ruim een uur gereden te hebben, arriveerden we bij de eerste camping. We parkeerden de auto en caravan op de kleine parkeerplaats voor de receptie en liepen naar binnen. Tot onze verbazing bleek men nog plek te hebben. We kregen een kaartje van de camping en konden zelf rond kijken. Vol goede moed liepen we het terrein op. Campers op een rij, was het eerste wat we zagen. Daar tegenover lagen enkele lege plekken. Verder waren er nog een aantal kleine lege plaatsen, maar allemaal dicht tegen elkaar. De camping kwam heel ongezellig over. Het had geen sfeer!!! Het sanitair daarentegen was geweldig!!! We besloten om hier toch maar niet te gaan staan. Het was nog vroeg in de morgen en dat er plek was, bood hoop voor de rest van de dag.
Inmiddels trok de lucht al aardig open en dus gingen we vol goede moed verder. Maar eerst moest de auto met caravan nog gekeerd worden. Na wat passen en meten op de krappe parkeerplaats lukte dit zonder enige ellende en we gingen weer vrolijk op zoek.
De volgende camping lag pal naast een zwembad waar de campinggasten gratis gebruik van konden maken. Ook deze camping gaf geen prettig gevoel. Buiten het feit dat het druk en rumoerig was, was de locatie niet echt bemoedigend. Dus ook deze camping werd doorgestreept.
De volgende camping lag bij het plaatsje “Irschen”. De plaats werd ingevoerd in de navigatie en al snel zagen we de afslag. We reden een smal weggetje op en dit vervolgde na een paar honderd meter zijn weg behoorlijk steil omhoog. Zo steil, dat ik zelfs moest terugschakelen naar de eerste versnelling. Vervolgens verschenen er enkele haarspeldbochten en een tegenligger!!! Gelukkig kon deze in de bocht uitwijken, waardoor we elkaar konden passeren. De weg was “steil” en de auto kwam maar moeizaam vooruit. Een bordje met camping kwam niet in beeld… We begonnen te vermoeden, dat we niet goed reden en zodra er een “vals plat” in beeld kwam, zette ik de auto even “aan de kant” (midden op de weg dus). Vervolgens zochten we de camping op in Google Maps en zagen dat we er enkele kilometers van verwijderd waren. Echter óók, dat we moesten omkeren!!! Gelukkig kregen we de auto weer aan het rijden en dus reden we langzaam verder omhoog. Na een paar honderd meter bereikten we het dorpje Irschen zelf en in het “centrum” kwamen we op een T-splitsing. Weliswaar was het kruisend wegdek niet vlak, maar het was te proberen. Naar links omhoog rijdend insteken, achteruit terug laten zakken en weer naar links. Eigenlijk een (spannend) fluitje van een cent. Langzaam reden we het weggetje weer naar beneden. Gelukkig zonder tegenliggers.
Een paar kilometer verder stond het bordje Rad- und Wandercamping langs de weg en om 11:15 uur stonden in het dorpje “Glanz” voor de entree.
Er bleek niemand bij de receptie aanwezig. Aan het raam van de toegangsdeur hing een mededeling, waarop stond dat men zelf een plek kon uitzoeken en dat men tussen 17:00 uur en 17:30 uur kon inchecken.
We liepen het terrein op en zagen genoeg vrije plekken op de kleine en vriendelijk ogende camping. Het gevoel was eigenlijk direct goed. We keken even rond en hadden al snel een plekje gevonden.
De zon scheen inmiddels al volop en het was met 32 graden dan ook behoorlijk warm toen we de caravan op zijn plaats reden. Even dacht ik terug aan al die jaren dat we de tent op moesten zetten. En altijd in de hitte. Wat was dit dan een luxe! De caravan deed alles zelf. Alleen de luifel moest met de hand worden uitgezet.
In een mum van tijd was alles gedaan. Nog wat spulletjes in de caravan op zijn plek zetten en vervolgens in de schaduw smullen van een lekker bakje koffie. Eindelijk hadden we een leuk plekje gevonden.
Acclimatiseren
Woensdag 21 augustus 2019 – Vandaag is het een mooie dag om rustig te acclimatiseren. Als we opstaan is het bewolkt en van tijd tot tijd valt er wat regen. Gelukkig is de temperatuur met 22 graden niet slecht te noemen.
Gisteren hebben we bij de receptie wat broodjes besteld, die vanmorgen kunnen worden opgehaald. Een service die vrij normaal is, zou je zeggen. Toen wij echter bij de receptie kwamen, was er niemand aanwezig. Maar wel onze broodjes!! Deze lagen op de balie, in een mandje, gewikkeld in een keurige doek. In het mandje lag een briefje met onze naam en bestelling erop geschreven.
Keurig verzorgd dus. En al net zo keurig als de beheerster zelf. Haar spraken we gistermiddag natuurlijk even bij het inchecken. Bij haar voelde je het meteen . . . “de klant is hier koning”. Geweldig!
Tussen de regenbuien door rijden we naar de dichtstbijzijnde supermarkt en doen wat kleine boodschappen. Tenslotte moet er wel gegeten worden nietwaar?! In het dorp . . . . halen we gelijk ook wat informatiefolders om te kijken wat er voor ons allemaal te doen en te bekijken is. En onze eerste indruk is, dat er meer dan voldoende te beleven valt voor ons. Maar eens op ons gemak bestuderen.
Terug bij de caravan probeer ik met de schotelantenne de Astra 23 te vinden. Helaas komen we tot de ontdekking dat deze net wordt gehinderd door een boom. Voorlopig even geen TV dus. Maar gelukkig zitten er meer dan voldoende Dvd’s in de bagage. We beginnen maar eens met de serie Overspel, jaargang 1. Buiten regent het inmiddels toch weer.
Op verkenning
Donderdag 22 augustus 2019 – Als we na een heerlijke nachtrust opstaan, blijkt het zwaar bewolkt te zijn. Gelukkig is het niet koud. Na het ontbijt bestudeert Annemiek de meegebrachte informatiefolders en begin ik maar eens aan het eerste stukje voor het blog.
Rond het middaguur zijn de meeste wolkenvelden weggetrokken en komt de zon door. Als we de lunch naar binnen hebben gewerkt, gaan we omstreeks 13:15 uur maar eens op verkenning uit. Niet zo heel ver hier vandaan zou zich een kleine waterval bevinden. De Mühlgraben-Wasserfall. We kunnen er met de auto naar toe rijden en hoeven vervolgens maar een heel klein stukje te lopen met weinig hoogtemeters.
Na eerst getankt te hebben, bereiken we na een halfuurtje de plaats van bestemming. We parkeren de auto en gaan op pad.
Het blijkt maat een klein klimmetje te zijn en reeds na een minuut of 10 staan we bij een watermolen, 
die naar later bleek, gevoed werd door de waterval. Het was leuk om te zien, maar meer ook niet.
Dan maar op zoek naar die waterval. Een bruggetje over en wat klim en klauterwerk over wat bospaden en we staan voor de waterval. Nou ja, waterval…ja, er valt inderdaad wat water naar beneden. Ik vermoed zo’n 15 meter omlaag. Een flinke stortdouche, meer niet.
Na wat te hebben rond gesnuffeld, besluiten we weer terug te gaan. Op de terugweg krijgt Annemiek weer hevige pijn in haar voet. Een euvel wat eigenlijk al een paar maanden flink zit te broeden en waar we ons zorgen over maken. Via de huisarts en de podotherapeut is de oorzaak wel duidelijk geworden. Kort gezegd komt het er op neer, dat zij niet op vetkussentjes loopt, maar op de uiteinden van de middenvoetsbeentjes. Inlegzolen zijn in de maak, maar nog niet geleverd. Wel heeft zij via een bekende pedicure gelkussentjes gekregen, maar die helpen op dit moment dus niet.
De pijn is zo hevig, dat zij maar amper kan lopen. Gelukkig hoeven we niet ver en zijn we met enkele minuten al bij de auto. Zodra de wandelschoenen uit zijn getrokken, vermindert de pijn geleidelijk aan.
Omdat we toch iets willen doen, besluiten we een stuk te gaan rijden en te gaan rondneuzen bij de “Weissensee”. In de winter een bekende plek voor liefhebbers van natuurijs.
Daar aangekomen, verandert Annemiek de positie van de gelkussentjes iets en trekt voorzichtig weer haar wandelschoenen aan. We parkeren de auto in het drukke stadje “Techendorf” op de parkeerplaats van de SPAR en gaan voorzichtig op pad. Het lopen gaat wonder boven wonder redelijk tot zelfs goed en dat geeft hoop!!!
Het is inmiddels heerlijk weer geworden met een zonnetje en zo’n 23 graden. We lopen een stuk door het centrum van het stadje en komen bij de bekende brug over het water.
Het is een mooi en misschien ook wel bekend plaatje. Zeker als je in de winter de beelden hebt gezien van de schaatswedstrijden op het natuurijs hier. Nu vindt er zeer veel watersportrecreatie plaats.
We lopen de brug over en zoeken een leuk restaurant waar we een lekker ijsje kunnen eten.
Het restaurant is snel gevonden (keuze genoeg) en 10 minuten later hebben we een lekker ijsje voor ons staan…Nadat we ons het ijsje goed hebben laten smaken, lopen we terug naar de auto. En weer voelt Annemiek geen pijn in haar voeten. Geweldig!!
Vervolgens rijden we door naar het dopje “Hermagor” en kopen daar nog wat kleine dingen voor in de caravan. Hierna rijden we terug naar de camping.
Om 17:45 uur zijn we terug. We hebben geen spectaculaire dingen gezien of meegemaakt, maar voor een dag als deze, is het prima. Misschien morgen maar eens een wat langer stukje gaan wandelen??
Als door de bliksem getroffen . . .
Zaterdag 24 augustus 2019 – Het is 08:30 uur als we opstaan. Als we naar buiten kijken, zien we dat het nog steeds zwaar bewolkt is. Er is dan ook aardig wat nattigheid gevallen de laatste dagen. Maar wie weet, wellicht klaart het zo meteen helemaal op.
Gistermiddag spraken we met een stel Nederlanders, die vandaag gaan vertrekken. En aangezien hun plekje geen bomen heeft, die de benodigde vrije baan richting de satelliet zouden kunnen belemmeren, zullen Annemiek en ik na hun vertrek direct gaan kijken of we misschien op hun plekje kunnen gaan staan.
We gaan eerst maar eens rustig ontbijten en vervolgens leest Annemiek wat, terwijl ik wat ga schrijven.
Rond 12:00 uur komen de Nederlanders gedag zeggen en we wensen hen een veilige thuisreis. Uiteraard lopen we vervolgens direct naar hun plekje toe om te bekijken of het de moeite waard is om de caravan te verplaatsen. Nou, dat is het inderdaad. Vanaf deze plek zullen we een veel mooier uitzicht hebben en het is ook nog eens een stukje ruimer.
We besluiten om de koe maar gelijk bij de horens te vatten en met het verplaatsen te beginnen. Dan kunnen we daarna nog wel zien of we een stukje gaan wandelen. Inmiddels is de zon tevoorschijn gekomen en wordt het direct warmer.
We zorgen dat de caravan vrij komt van alle bekabeling en waterafvoer en draaien de luifel naar binnen. Nog wat losse spullen aan de kant en de verplaatsing kan beginnen. En dat blijkt allemaal soepeltjes te verlopen. Met behulp van de mover rolt de caravan langzaam maar zeker van zijn plek en manoeuvreren we hem naar zijn nieuwe plek. Zelfs het terras omhoog is geen enkel probleem.
Als hij op de beoogde plek staat, trachten we eerst een satellietverbinding tot stand te brengen, alvorens we hem definitief gaan plaatsen. En dat is maar goed ook, want het lukt niet. Dus verplaatsen we de caravan nog een stukje en proberen het nogmaals. Ook nu lukt het niet. Uiteindelijk, na zo’n vier keer de caravan een stukje verplaatst te hebben, wordt de satelliet gevonden. De caravan kan definitief gestald worden.
Inmiddels is het al behoorlijk warm geworden en kan ik mijn shirtje wel even uittrekken, want we besluiten om maar direct de luifel aan de caravan te gaan bevestigen. Tenslotte wordt voor vanmiddag nog wat regen verwacht en we willen de luifel dan toch wel graag bevestigd hebben.
Zo beginnen we vol goede moed met het uitpakken van de nieuwe (op maat gemaakte) luifel. Allereerst bevestigen we de slikranden aan de onderkant van de caravan en vervolgens schuiven we pees van de luifel door het gootje. Na veel pijn en moeite lukt het om het nog stugge materiaal op zijn plaats te schuiven. Inmiddels is de bewolking alweer toegenomen en manen we onszelf tot een beetje spoed.
Op dat moment schrikken we ons rot van een vreselijke knal. Een ontploffing leek het wel. We kijken verschrikt in de richting van de ingang van de camping, alwaar het geluid vandaan kwam. We zien niet veel meer dan een blauw busje en wat mensen daarbij op straat. Ik zeg tegen Annemiek: “Misschien is er wel een gasfles ontploft of zoiets.” Maar we zien niemand rennen en horen niemand gillen. De mensen bij de ingang staan zelfs vrolijk te lachen en te praten. Niemand is in paniek, dus het zal wel goed zijn.
Nu kan de boogstok tegen de caravan geplaatst worden, waarna het doek daaraan vast geritst moet worden. Zo gezegd, zo gedaan en het gaat soepel. Wederom worden we opgeschrikt door een oorverdovende knal. Ditmaal kwam het vanaf de andere kant, uit de richting van het dorp. We snappen er niets van en het irriteert ons zelfs.
We bevestigen een tijdelijke scheerlijn aan de boogstok, trekken de stok naar voren en zetten deze met een haring vast. Op dat moment splijt de hemel open, De regen valt met bakken tegelijk uit de lucht!!! En weer een oorverdovende knal. Dit keer kwam het geluid van iets verder weg. De volgende dag horen we, dat de brandweerkorpsen van 2 dorpen een feestweekend hadden, dat gevierd moest worden met twee dagen carbid schieten.
Onder de inmiddels voor de helft geïnstalleerde luifel wachten we geduldig tot het ophoudt met regenen. Nou ja, we staan in ieder geval lekker droog!! Het water gutst aan de zijkanten van de luifel naar beneden en vormt behoorlijke plassen op de grond. Dan, na een minuut of tien, klaart het wat op en houdt het op met regenen. Snel gaan we verder met het bevestigen van de dwarsliggers. Als deze alle vijf bevestigd en gespannen zijn, kijken we vanaf de buitenkant of de luifel links en rechts gelijk staat. De tweede dwarsligger vanaf de linkerkant moet nog iets verschoven worden bij de caravan. Ik ontspan de ligger, klim op het plastic krukje en klik de ligger uit zijn houder. Dan, als donderslag bij heldere hemel . . . zien we een enorm felle en witte lichtflits om ons heen en tegelijk horen we een oorverdovende donderslag . . . In een fractie van een seconde voel ik een felle pijn door mijn linkerhand schieten, terwijl deze even zolang aan de caravan zit “vast geplakt”. In de verte hoor ik Annemiek, die mij vasthield om de dwarsligger van mij aan te pakken, roepen: “Mijn voeten, mijn voeten . . .” Verdoofd en verdwaasd kijk ik om en zie Annemiek hulpeloos naar mij kijken. Wat is er gebeurd, vraag ik mij af. Mijn hand brandt, tintelt en mijn hoofd bonst. Maar ik moet Annemiek helpen, want zij klaagt nog steeds over haar pijnlijk brandende voeten. Ik pak haar vast en ondersteun haar, terwijl ik haar naar onze auto begeleid, die vlak naast de caravan staat. Buren staan verschrikt en verdwaast naar ons te kijken. “Wat is er gebeurd”, wordt er gevraagd. Ik weet het niet. “De bliksem is ingeslagen”, hoor ik een buurvrouw roepen. Weldra zitten we in de auto. Totaal gedesoriënteerd kijken we elkaar aan. Annemiek haar voeten branden in haar schoenen, maar zij durft ze niet uit te trekken, bang om de gevolgen te overzien. Na een paar minuten beseffen we langzaam wat er gebeurd kan zijn. Getroffen door de bliksem . . . ??? Maar we leven nog ! ! ! Hoe kan dat dan? We weten het niet, het is een raadsel. Ik stel voor om even naar de kantine te rijden om een kop koffie te gaan drinken. Deze is echter gesloten.
We rijden terug naar de caravan. De buren staan buiten hun caravan naar ons te kijken als we uitstappen. Ze vragen hoe het met ons gaat. “Het is wel oké”, antwoorden wij. Dan vertelt de buurvrouw wat er is gebeurd. Zij stond toevallig buiten hun caravan in onze richting te kijken en zag plotseling een blikseminslag naast de boom in de grond slaan. Gelijktijdig kwam er een steekvlam uit de grond omhoog in de richting van een andere boom die enkele meters verderop staat. Ik kijk naar de bewuste boom, die werkelijk maar op zo’n 4 a 5 meter voor onze caravan staat. Bij de boom ligt iets wits op de grond. “Dat is de drooglijn”, zeg ik. “Deze was vanmiddag nog tussen deze twee bomen gespannen.” De buurman en lopen naar de boom en rapen de restanten van de drooglijn op. De kern ervan is waarschijnlijk een staaldraad geweest en is zwart geblakerd. Rond de andere boom hangt nog een restant van de drooglijn. “Deze heeft als antenne gefungeerd”, zegt de buurman. En aangezien de grond met regen doordrenkt is, heeft deze de ontlading van de bliksem waarschijnlijk naar ons geleid. We beseffen langzaam welk een geluk we hebben gehad.
Annemiek wil uiteindelijk nu wel haar schoenen uittrekken omdat het brandende gevoel langzaam begint weg te trekken. We lopen naar de caravan en de buurvrouw vraagt of zij een kopje koffie voor ons kan zetten. Dat voorstel nemen we graag met beide handen aan. Bij onze caravan trekt Annemiek haar schoenen en sokken uit. Gelukkig blijkt er aan de buitenkant geen letsel te ontdekken. Ook bij mij trekt het tintelende gevoel langzaam weg uit mijn hand en vingers. Alleen mijn hoofd voelt nog wat “vreemd” aan. De koffie bij de buren is inmiddels klaar en we schuiven voor een uurtje bij hen aan. Het blijken zeer aardige mensen en de afleiding doet ons goed.
Na deze “koffiepauze” besluiten we het bevestigen van de luifel verder af te maken. Gelukkig gaat dat zonder verdere tegenslagen.
Binnen in de caravan blijkt er toch meer aan de hand te zijn. De koelkast staat te knipperen, de TV doet het niet en ook het klokje van de magnetron brandt niet. In eerste instantie denken we dat er dus tóch iets is doorgebrand. Een kijkje in de zekeringkast leert mij dat de aardlekschakelaar is uitgeschakeld. Ik zet de schakelaar om en alles doet het weer.
Gedurende de avond zijn we allebei nog behoorlijk van slag en gaan ons steeds meer beseffen hoeveel geluk we gehad hebben. Die nacht slapen we beiden ietwat onrustig!
Bekomen van de schrik . . .
Zondag 25 augustus 2019 – Als we vanmorgen wakker worden, blijken we allebei toch wel wat onrustig geslapen te hebben. We bevinden ons in een fase, waarin we steeds beter gaan beseffen wat er gebeurd is en wat er ook had kunnen gebeuren. Daarbuiten zijn er lichamelijk maar een paar kleine details te bespeuren. Bij Annemiek waren de aderen ineens zeer goed zichtbaar op haar benen, borst en armen, maar dit begint zich al weer goed te normaliseren. Ik heb nog steeds wat last van een lichte druk in mijn hoofd, maar met een paar paracetamollen verdwijnt ook dat gedurende de dag.
Het is heerlijk weer. Wat wolken en zon en ongeveer 24 graden.
De twee bomen waar tussen de waslijn was gespannen
Oberdrauburg
Maandag 26 augustus 2019 – De zon schijnt al als we opstaan. Na het ontbijt gaan we voorbereidingen maken om te gaan wandelen. Dat betekent voor de eerste keer dit jaar onze rugtassen weer in orde maken. Wat nemen we mee en wat laten we achter in de caravan. Het is toch weer even wennen, maar uiteraard komt het allemaal op zijn pootjes terecht. Zo kunnen we 10:30 uur met de auto richting “Oberdrauburg” rijden. Annemiek heeft daar een korte wandeling opgezocht op de “Rosenberg”, met niet al te veel hoogtemeters.
Omstreeks 11:00 uur vertrekken we vanaf de parkeerplaats van de supermarkt “Mpreis”, alwaar we de auto geparkeerd hebben. We lopen door een paar straatjes van het dorpje en de weg gaat al direct omhoog.
De weg, ja, want een groot gedeelte van deze wandeling zal plaatsvinden over een geasfalteerd weggetje. Maar dat is niet zo erg voor een eerste wandeling. We zien dit toch allebei min of meer als “warm lopen”. En dat moet wel lukken met zo’n 27 graden!!
Gelukkig valt er toch nog voldoende te zien. Allereerst vallen de mooie huizen ons op. Het ene is nog groter en mooier dan de andere.
Ook zijn er soms wel mooie uitzichten over de omgeving, maar leuker vinden we toch wel de ruïne van een oud kasteel, dat we na zo’n drie kwartier wandelen bereiken.
Het betreft “De Hohenburg” en is een groot verster
kt kasteel met een vierkante plattegrond en een machtig donjon, welke vroeger als woontoren diende. Tegenwoordig is het kasteel eigendom van het stadje Oberdrauburg. De bewoners hebben het liefdevol gerestaureerd. Het is tegenwoordig een monument en centrum voor verschillende culturele evenementen.
De Hohenburg werd voor het eerst gedocumenteerd in 1375. Hij was lang in het bezit van de graven van Ortenburg en van groot strategisch belang. De oude Romeinse weg naar Aguntum (bij Lienz) liep er langs. Door de eeuwen heen is het kasteel verschillende keren herbouwd, zodat de architectuur zowel gotische als renaissance-elementen heeft. Vanaf het begin van de 19e eeuw raakte het kasteel in verval. Het bleef onbewoond en werd in 1842 – al als ruïne – overgenomen door de toenmalige Oberdrauburger burgemeester Anton Pichler. In 1911 stortte de machtige donjon in.
We lopen er wat in rond, kijken uit over ons dal en gaan na zo’n kwartiertje weer verder.
Inmiddels is het toch behoorlijk warm geworden. De zon schijnt krachtig en het zweet glimt aan alle kanten op onze huid. We lopen nog steeds op de weg naar boven en passeren bocht na bocht.
Uiteindelijk bereiken we om 12:50 uur ons einddoel op 980 meter. We hebben dan al zo’n 350 meter omhoog geklommen. Het is tijd voor koffie.
We vinden gelukkig een bankje in de schaduw van een boom en kunnen even op adem komen. De kop koffie en Snicker gaan er best in terwijl we genieten van het uitzicht. Annemiek, die vandaag op haar trailschoenen wandelt, heeft gelukkig geen enkele last van haar voeten. Dat geeft hoop voor de rest van de vakantie! Alleen nu nog even afwachten hoe het dalen in deze schoenen zal gaan.
Een klein halfuur later gaan we toch maar weer verder. We lopen nog even door om de terugweg te zoeken via de andere kant van het dal.
We stijgen nog een vijftigtal meters en slaan rechtsaf, het bos in. We lopen dan voor het eerst over een bospad. We nemen een afslag naar rechts en……komen na een kwartiertje weer uit op ons oude pad. Verkeerde afslag dus!! En laat ik nou zojuist bedacht hebben, dat dit eens een wandeling zou worden, die een beetje saai zou zijn. Zo eentje, waarin niks bijzonders zou gebeuren!!!
We besluiten het nog eens te gaan proberen. Misschien een afslag verder. Nou ja, ik schrijf hier wel over een afslag, maar het is echt niet meer dan een paar platgetrapte grassprietjes en weggeschopte keien hoor. Het valt nauwelijks een pad te noemen. Maar afijn, we gaan het weer vol goede moed opnieuw proberen.
We volgen het eerder bewandelde pad en laten de afslag nu links liggen. Het door ons gevolgde pad wordt wat ruiger en minder begaanbaar, totdat het zelfs na zo’n 10 minuten lopen lijkt op te houden. Ik besluit “op verkenning” te gaan. Voorzichtig baan ik mij een weg door de wildernis van takken en struiken. De bodem is drassig en dus prik ik met mijn stokken steeds voor mij in de bodem, zoekend naar steun en vaste ondergrond. Ik hoor water stromen. Water van een bergbeekje. Dat betekent meestal dat er overgestoken moet worden naar de andere kant van het dal!! Dus ons doel. Plotseling houdt het pad echter op. Ik zie de bergbeek naar beneden stromen en constateer dat de grond kennelijk door het water is weggespoeld. Oversteken is geen optie. Dus keer ik om en baan mij een weg terug. Hoezo, een wandeling zonder bijzonderheden?!! Ik waan mijzelf op dit moment in een oerwoud!!! Nou ja, bij wijze van spreken dan.
Annemiek staat geduldig op mij te wachten. Ik vertel haar wat ik gezien heb en we besluiten dan maar te gaan dalen via de heenweg. Dat lijkt simpel, zou je zeggen. Maar de eentonige beweging die je continu maakt, ga je geheid voelen in je benen en heupen. Zo ook bij ons. Scheenbenen, knieën, heupen en enkels, het gaat allemaal pijn doen. Ook voelt Annemiek dat het dalen met de trailschoenen minder comfortabel is, omdat haar voeten helemaal naar voren schuiven en de druk op haar tenen derhalve vergroot wordt. Het is pijnlijk, maar te doen. Daarom lassen we om 14:35 uur nog even een hele korte pauze in om een Snicker te eten. Daarna wandelen we in één stuk door naar beneden, want de lucht wordt dreigend donkergrijs. Gelukkig bereiken we om 15:30 uur veilig en wel de parkeerplaats. 
Nog even een paar boodschappen doen en om 16:10 uur zijn we terug op de camping.
We hebben een mooie eerste wandeling gemaakt, al is deze langer geworden dan we gedacht hadden. Nu maar afwachten hoe onze lichamen dit verwerken!
Hoog bezoek
Dinsdag 27 augustus 2019 – Het is vandaag weer prachtig weer met een heerlijke temperatuur. Graag zouden we willen gaan wandelen, maar onze lichamen hebben de wandeling van gisteren nog lang niet verteerd. Benen en heupen voelen zwaar en pijnlijk aan, dus van klimmen zal niet veel terecht komen. En dalen dus al helemaal niet!! Toch willen we met zo’n heerlijke dag niet bij de caravan blijven zitten, dus we zoeken een alternatief.
Na het ontbijt vertrekken we rond 11:00 uur naar het plaatsje “Dellach”. Daar kunnen we bij de plaatselijke camping twee Kärnten-cards kopen, waarmee we in heel veel kabelbaantjes naar boven kunnen. Ook kunnen we hiermee in alle zwembaden in de omgeving, we kunnen grotten en musea bezichtigen en nog veel meer. Vervolgens rijden we naar de bekende stad “Heiligenblut”. Daar willen we met de kabelbaan naar boven om uitzicht te hebben op de hoogste berg (3798 meter) van Oostenrijk, “de Grossglockner”. Een bergreus met een mooie geschiedenis. Het is prachtig om naar de bergen te kijken en er door heen te kunnen zwerven, maar als je een stukje van de geschiedenis kent, gaat het nog meer leven. Gelukkig hebben we internet waar een grote hoeveelheid aan informatie te vinden is. Zo ook over de Grossglockner. Wikipedia schrijft:
“In 1799 mislukten meerdere pogingen om de bergtop te beklimmen. In 1800 stelde Franz Xaver von Salm-Reifferscheid, bisschop van Gurk-Klagenfurt een nieuwe expeditie samen om de top te bedwingen. Deze expeditie bestond uit 62 personen: 15 heren/onderzoekers, 16 boeren/gidsen, 5 timmerlui en 26 dragers en bedienden, waaronder één vrouw. Voor deze expeditie werd voor de hoge heren en bedienden een eerste versie van de Salmhütte gebouwd, op 2750 meter hoogte. De boeren verbleven in een eenvoudiger gebouw op gehoorsafstand. Ook hoger op de berg, op 3270 meter en op 3461 meter hoogte (Adlersruhe) verrezen (kleinere) hutten. Op 28 juli 1800 slaagden Sepp en Martin Klotz, Martin Reicher en een vierde boer/timmerman erin om als eersten de top via de Hohenwartscharte, Kleinglockner en de Glocknerscharte te bereiken. Op 29 juli 1800 werd het eerste Glocknerkreuz, een gipfelkreuz, gemonteerd.
Bij de eerste beklimming van de Grossglockner wordt pastoor Joseph Orrasch -ook wel Horrasch- veelvuldig als een van de eerste bedwingers van de berg genoemd. Hij zou zelfs al vóór de gebroeders Klotz op de top hebben gestaan, aldus een interpretatie van het in 1815 verschenen klimverslag van Franz M. Vierthaler, een van de expeditieleden. In een in 1993 gevonden manuscript van Orrasch zelf, beschrijft hij echter hoe de vier boeren de Grossglocknertop bereiken en daarna pastoor Matthias Hautzendorfer omhoog leiden. Orrasch is niet verder gekomen dan de top van de Kleinglockner, waar de vier eerst beklimmers een jaar eerder al een kruis hebben geplaatst.
De beroemde ijsroute door de noordoostwand van Grossglockner is vernoemd naar Alfred von Pallavicini. Op 18 augustus 1876 beklom hij de route in het spoor van drie door hem ingehuurde berggidsen uit Heiligenblut: J. Tribusser, G. Bäuerle en J. Kramser. Omdat ijsschroeven en stijgijzers met voorpunten nog niet bestonden, moesten er treden worden gehakt in het tot 55° steile ijs. Hans Tribusser hakte de 2500 benodigde treden en klom de complete route voor.”
Zo’n drie kwartier later bereiken we Heiligenblut. We parkeren de auto in een parkeergarage, hangen de meegenomen rugzakken om onze schouders (je kunt immers nooit weten daarboven) en wandelen door het gezellige centrum, vol terrasjes. We nemen ons voor om straks op de terugweg ergens een heerlijk ijsje te gaan eten. Hmmmm…ik kan me er nu al op verheugen! Zeker bij de huidige temperatuur van rond de 28 graden. 
Na ongeveer een kwartiertje wandelen en foto’s maken, bereiken we het grondstation van de “Grossglockner Bergbahnen”.
Hier “kopen” we onze eerste kaartjes met de Kärnten-cards en om 12:30 uur zitten we samen in een gondel, op weg naar boven. Het weer is prachtig en we genieten nu al van de gedachten aan het uitzicht dat we straks zullen hebben. Strak ja, want de reis naar boven duurt een klein halfuur.
Rond 13:00 uur bereiken we het eindstation op 2600 meter. We kijken om ons heen, naar de bergen en dalen die ons omringen. 
Het is teveel om in een keer te bevatten. Ondanks dat het niet helemaal helder is (er hangen veel wolken om de bergtoppen), is het uitzicht geweldig. Weer beseffen we ons in wat voor een mooie, wondere wereld we toch eigenlijk leven. Nu we toch boven zijn, maken we van de gelegenheid gebruik om even rond te dwalen. De spierpijn en de pijnlijke gewrichten moeten we maar even vergeten. 
Trouwens, we hoeven niet veel meters te klimmen of te dalen. We blijven tenslotte ongeveer op dezelfde hoogte.
We maken foto’s en video’s (zelfs ik mag op de foto, jaja…) 
en zoeken vervolgens na drie kwartier een “rustig” plekje voor een kleine koffiepauze.
Na een halfuur besluiten we dit “hoge bezoek” hierboven af te sluiten met een heerlijk “Apfelstrudel” in het restaurant. Voor hen die het niet weten:
“Apfelstrudel is een traditioneel Oostenrijkse gebaksoort, die vooral erg populair is in Wenen. Apfelstrudel bestaat uit deeg, plakjes appel en rozijnen. Het was oorspronkelijk voedsel voor arme mensen, maar gold later als een culinair hoogstaand gerecht.”
We breken op en lopen naar het restaurant. Op het terras vinden we een lekker plekje in de zon en na zo’n tien minuten liggen er twee overheerlijke stukken Apfelstrudel op een bordje voor onze neus. 
We wachten niet langer en genietend eten we het warme stukje gebak langzaam op. Smullen is het…!
We praten nog heel even na over de mooie beleving, hier boven op één van de toppen van de wereld. Dan rekenen we af en gaan met de kabelbaan weer naar beneden. Beneden aangekomen, herinneren we ons nog de belofte die we aan onszelf hebben gedaan. We moeten nog een ijsje eten!! Op de heenweg hebben we een mooi terras gezien met uitzicht op het dal. 
Het terras is snel gevonden, maar owee, wat is het druk! Geen wonder eigenlijk, het is zó mooi gelegen. Gelukkig vinden we nog een tafeltje in de drukte en even later hebben we allebei een heerlijk ijsje. We smullen er allebei duidelijk van, maar als het op is, hebben we allebei wel even onze taks bereikt. Koffie, Apfelstrudel en een ijsje… We moeten maar weer snel gaan wandelen.
Op de terugweg naar de auto passeren we de prachtige “Bedevaartkerk”, ook wel de “Vicentiuskerk” genoemd. 
Uiteraard willen we deze mooie en ook bekende kerk wel even aan de binnenkant bekijken. De buitenkant zal bij velen wel bekend zijn, maar ook hier geldt weer, wie kent de eeuwenoude geschiedenis van de kerk? Wikipedia schrijft:
“De eerste schriftelijke vermelding betreft een kapel in 1271. Als bewaarplek van een fles “Heilig Bloed”, die de Deense prins Brictius van de Byzantijnse keizer Constantijn VII als geschenk zou hebben ontvangen, was de kapel een bedevaartsoord geworden. Van 1273 tot 1301 werd de kapel vernieuwd. De nieuwbouw van een kerk begon in de late 14e eeuw. In verband hiermee (financiering) werd in 1389 en 1393 de mogelijkheid aflaten te verkrijgen (kopen) ingevoerd. Het koor was in 1430 gereed. De inwijding van de kerk vond plaats in 1491.
Van 1909 tot 1911 werd de kerk onder Pater Johann Maria Reiter gerestaureerd. Er werden nieuwe vensters geplaatst en de Christophorus-fresco werd weer zichtbaar gemaakt. Verdere restauraties aan het interieur vonden plaats in 1956 en 1996.
Het koor is in gotische stijl gebouwd met drievoudige steunberen, driedelige vensters en kleine cryptevensters met spitsbogen.
De toren met spitsboogvensters staat aan de zuidzijde van het koor en heeft een achthoekige spits. Het schilderij van Christoffel aan de noordkant van het middenschip dateert uit 1470–1480. Het wordt aan beide zijden door afbeeldingen van andere heiligen geflankeerd. In 1997 werd het gerestaureerd.
De ingang van de kerk bestaat uit een laatgotisch geprofileerd spitsboogportaal, het deurbeslag is van het eind van de 15e eeuw.
De hal heeft zijingangen en is met een doorlopend zadeldak bedekt.
De architectuur van zowel de binnen- als buitenzijde is voornamelijk aan bouwmeester Hans Hueber, een “Werkhmaister zu Sigmundskron 1483”, toegeschreven.
Het driebeukige middenschip heeft een dubbele rij spitsboogvensters. Boven het middenschip strekt zich een geribbeld gewelf in Wechselberger Figuration uit. Op de sluitstenen zijn figuren van heiligen en het wapen van het graafschap Görz afgebeeld. De schilderijen in het middenschip werden in 1913 ontdekt en zichtbaar gemaakt; ze laten scènes uit de legende van Briccius zien. Volgens een inscriptie werden ze in 1707 door Joseph Egger uit Lienz geschilderd.
Het hoogaltaar is een 11 meter hoog laatgotisch vleugelaltaar uit de zogenaamde school van Bolzano. Dit altaar is volgens de inscriptie in 1520 voltooid. Voorbeelden voor de onbekende houtsnijder waren Michael Pacher, Hans Klockner en Michael Erhart, waarvan het niveau echter niet werd bereikt, omdat de op de schrijn samengedrongen figuren eerder verwarring stichten en de hoofdfiguur isoleren in plaats van naar voren halen. De gedistantieerde voorstelling en niet goed afgemeten proporties doen enige afbreuk aan de kwaliteit van het handwerk. De tegenwoordige tabernakel werd door goudsmid Jakob Rappel in 1909 vervaardigd. Daarnaast staan een zestal heiligenbeelden en twee schrijnwachters.
Het houtsnijwerk van het altaar toont de kroning van Maria, met daarbij aanwezig de heilige Vincent, Petrus en Brixius (van Tours); dit tafereel is vervaardigd door Christoph Scheller.
De nieuwgotische zijaltaren zijn van Adolf Vogel uit het jaar 1909, de figuren en reliëfs zijn door Josef Bachleitner gesneden. De reliëfs bij het linker-altaar tonen scènes uit het leven van Jezus. Bij het rechter-altaar is de centrale figuur een Schutzmantelmadonna, een afbeelding van Maria die gelovigen onder haar uitgespreide mantel beschermt. Voorts zijn afgebeeld als vertegenwoordigers van de geestelijke stand de paus, een priester, een monnik en een non. Rechts zijn als vertegenwoordigers van de wereldlijke stand een keizer, een soldaat, een boer, een oude man en een moeder met kind afgebeeld. Het Veronica-altaar bevindt zich in het noordelijk zijschip. Het is het naam gevende werk van de ‘meester van het Veronica-altaar Heiligenblut’ en werd rond 1500 gemaakt. De familiewapens van het stichtersechtpaar Blasius Lazerin (steenbok) Apolonia Leininger (dubbele beker) zijn erin verwerkt. Hoofdfiguur in het houtsnijwerk van de schrijn is Veronica met de zweetdoek, daarnaast staan de apostelen Petrus en Paulus. Aan de noordelijke koorwand staat het met 1496 gemarkeerde Sacramentstoren uit witte zandsteen, die een hoogte van 13 meter bereikt. Hierin worden de relikwieën van Brictius bewaard.
Onder de kerk bevindt zich het graf van Brictius. Het altaarbeeld dateert van rond 1700 en toont de onthoofding van Johannes de Doper. Een groep figuren aan de zuidwand is van de 18e eeuw; de zittende madonna met kind is eind 14e eeuw gemaakt. In 1974 werden twee sculpturen, van een heilige en een apostel, gestolen.”
Als we zo’n halfuur het prachtige eeuwenoude interieur hebben bewonderd, gaan we terug naar de auto en rijden we naar huis. Vele indrukken wijzer en nog steeds nagenietend van deze prachtige dag, bereiken we om 17:30 uur gezond en wel de camping. De spierpijn en pijnlijke gewrichten zijn helaas nog niet weg.
Een engeltje op de schouders . . .
Woensdag 28 augustus 2019 – Vandaag gaan we nog maar niet wandelen. De spierpijn is nog niet helemaal over en we willen niets forceren. Daarom gaan we na het ontbijt naar “Villach”. We willen graag een hogere opstap hebben voor de caravan en in Villach is een sport- en campingwinkel gevestigd. Op hun site hebben we een mooie opstap zien staan.
Omstreeks 11:00 uur vertrekken we. Het is prachtig weer en de reis van ongeveer 90 kilometer verloopt voorspoedig. Rond 12:15 uur arriveren we bij de winkel. We wandelen wat door de zaak, die qua grootte en assortiment wel wat tegenvalt. In Nederland zijn we kennelijk maar verwend!! Het opstapje is vrij snel gevonden en na een kort bezoek aan het toilet kunnen we weer terug naar de camping rijden. Het is namelijk met 34 graden gewoon te warm om door de stad te gaan wandelen. De route naar de camping is door de navigatie snel gevonden en we rijden weg. Het parkeerterrein af en bij de rotonde direct…de verkeerde afslag genomen. “Doorgaande weg afgesloten door werkzaamheden”. Dus keren we om en nemen op de rotonde de volgende afslag. De navigatie berekend snel de nieuwe route. Het maakt qua reistijd niets uit. Misschien een minuutje of zoiets. Wat zal het zijn? Een paar honderd meter?
Ook de terugreis verloopt voorspoedig. Na ongeveer 40 minuten rijde we de afslag naar de A10 op. Het is rustig op de weg. Dan zie ik voor mij de paniekverlichting oplichten van de zo’n 50 meter voor mij rijdende auto. Ik rem af en zet ook de paniekverlichting aan. Ik het verkeer voor ons afremmen en stilstaan. Ik breng de auto ook tot stilstand. Zo staan we enkele minuten stil en wachten af. Achter ons staan inmiddels ook al enkele personenauto’s en een vrachtauto stil. Ook op de A10 naast ons komen steeds meer auto’s tot stilstand. Sommige mensen stappen uit, trekken gele hesjes aan en lopen naar de kop van de rij stilstaande voertuigen. “Ik denk dat er een ongeluk gebeurd is en nog niet zo lang geleden”, zeg ik tegen Annemiek. Zij stapt uit. Het wordt warm in de auto. Maar buiten in de felle zon is het eigenlijk nog veel warmer. Inmiddels loopt Annemiek ook naar de kop van de file. “Wat een geluk dat het zo rustig op de weg is, maar ook dat we even verkeerd gereden zijn”, denk ik.
Als Annemiek enkele minuten later terug komt, bevestigt zij het vermoeden. Een ongeluk en vermoedelijk ernstig. Diverse auto’s staan kris kras over de weg en één daarvan ligt ondersteboven. Zij pakten een klein stoeltje uit de auto en gaat in de berm zitten, in de schaduw van een paar struiken. “Wat een geluk hebben we weer gehad”, zeg ik tegen Annemiek. Waren we even niet verkeerd gereden bij de rotonde, dan had het wel eens heel anders kunnen zijn gegaan.
We horen sirenes naderen. De stilstaande auto’s worden naar de zijkanten van de weg gereden en even later passeren er in totaal 4 brandweerauto’s, 3 ambulances, meerdere politievoertuigen en zelfs een traumaheli landt op een paar honderd meter afstand op de rijksweg. Dit gaat nog wel even duren! Later lezen we op het internet dat er drie personenauto’s bij het ongeval betrokken waren, waarvan één Nederlandse.
Na ongeveer een halfuur stijgt de heli op, met wie weet wat voor ellende! Vervolgens duur het tot 15:00 uur voordat er een rijstrook wordt vrijgegeven door de hulpdiensten. Langzaam komt de rij stilstaande voertuigen op gang. Ook wij. We passeren de plaats van het ongeval. Het was hooguit een paar honderd meter voor ons gebeurd. Over enkele tientallen meters liggen persoonlijke spullen verspreid over het wegdek. Olie- rem- en krassporen zijn de stille bewijsstukken van hoe het ongeval heeft plaatsgevonden. Ook de auto met het Nederlandse kenteken staat nog dwars op de rijbaan. Brandweer en politie zijn nog druk bezig met het schoon spuiten en opruimen van het wegdek. We zijn er stil van…
Gelukkig gaat de reis hierna voorspoedig en bereiken we na 20 minuten veilig en wel de camping. Als we uitstappen voelen we dat het ook hier benauwd warm is. Annemiek gaat zelfs een uurtje slapen en we doen vandaag verder niets meer.
Ochsnerhütte
Donderdag 29 augustus 2019 – Vandaag gaan we weer wandelen!!! Na het ontbijt pakken we op ons gemak onze rugtassen in en reden rond 11:00 uur naar “boven”, richting “de Leppner Alm”. Vanaf de camping volgen we de weg door het dorp en passeren bocht na bocht. Als we boven zijn, zijn we ook direct aan het einde van de geasfalteerde weg. De weg gaat verder via een “forstweg”.
Een weg bestaande uit grint en puin. Nu hebben we al vaker over zo’n weg gereden, maar de weg die voor ons ligt, is smal en onoverzichtelijk. Zullen we dit wel doen? We willen geen risico’s nemen, maar wat moeten we dan? En terwijl we stil staan en met elkaar overleggen, komt over de forstweg een vrachtauto met aanhanger, beiden vol beladen met boomstammen. Aan beide zijden van de combinatie bleef maar weinig ruimte over. Goh, wat zijn we blij dat we daar op dit moment niet rijden. En bij het zien en passeren van de combinatie, weten we het zeker. Dit gaan wij niet doen.
Als de vrachtwagencombinatie is gepasseerd, bespreken we een alternatief. Na lang wikken en wegen besluiten we te proberen of we met de auto bij de “Griebitsch Almhütte” kunnen komen. Ook voor deze plek moeten we de laatste 4,5 kilometer of een forstweg rijden, maar wellicht is deze breder en overzichtelijker. Ik draai de auto op de smalle weg en we gaan op zoek naar de juiste weg.
Na even zoeken, vinden we de weg naar boven. Wederom volgen we een redelijk smalle, maar goed te berijden asfaltweg. Auto’s die naar beneden komen, kunnen ons goed passeren. Als we bijna boven zijn, eindigt ook hier het geasfalteerde gedeelte. En wederom twijfelen we. Bij de laatste woning loopt een vrouw en Annemiek stapt uit de auto en vraagt aan haar of de voor ons liggende forstweg naar de Griebitsch Almhütte leidt. De vrouw antwoordt bevestigend en vertelt tevens dat de weg recent is onderhouden en goed te berijden is. We wagen het er op. In ieder geval lijkt deze forstweg breder dan de vorige. Al onze moed bijeen rapend, begeven we ons op weg. En het blijkt goed te doen. Maar ja, 5,5 kilometer lang over puin en grind rijden, plus omhoog, rijd je niet in vijf minuten. De rit lijkt eindeloos te duren. Gelukkig blijken de eerste 4 kilometer inderdaad redelijk onderhouden te zijn. Dat moet ook wel, want er vindt hier behoorlijk wat bosbouw plaats. Maar de laatste anderhalve kilometer worden kennelijk minder gebruikt, want er liggen meer kuilen in de weg en het pad wordt slechter. Soms houden we ons hart vast, maar gelukkig zien we na wéér een haarspeldbocht, tussen de bomen door, in de verte een hut liggen. Nadat we de laatste honderd meter hebben afgelegd, blijkt dit inderdaad de Griebitsch Almhütte te zijn op 1625 meter.
Het is nu 12:25 uur. Als we uitstappen, voelen we hoe warm het is. In de auto hebben we daar geen erg in, maar de zon mist haar uitwerking niet. Het is inmiddels al zo’n 25 graden.
We besluiten eerst maar eens een kop koffie te gaan drinken bij de Alm. Deze blijkt gerund te worden door een vriendelijk stel jonge mensen. En de koffie die we voorgeschoteld krijgen is heerlijk. In de zon, genieten we van de geweldige omgeving en de koffie. Als deze op is, rekenen we af, hijsen onze rugzakken over de schouders en gaan op pad. Ons eerste doel is de “Leppner Alm”. De eerste paar honderd meter gaat nog over de eerdergenoemde forstweg, maar daarna wandelen we heerlijk over een bosachtig pad. Breed en gemakkelijk begaanbaar gaat het soms omhoog en soms ook omlaag. Na een halfuurtje lopen, moet Annemiek even haar schoen uittrekken. Er zit iets niet lekker en de schrik slaat mij een beetje om het hart. Gelukkig blijkt er niets aan de hand. Even opnieuw aantrekken, veter vastmaken en het euvel blijkt verholpen. We kunnen weer verder. We passeren een moeilijk begaanbaar gedeelte van het pad. Men is hier op de berghelling met grote voertuigen bezig bomen te kappen, in stukken te zagen en op te stapelen in afwachting van het vervoer naar beneden. De grond wordt daarbij compleet omgewoeld door de enorme metalen rupsbanden van de voertuigen. Voor mij is het passeren niet zo’n probleem. Mijn bergschoenen zakken wel weg in de modder, maar zijn waterdicht en hoog genoeg om mijn voeten droog te houden. Maar voor Annemiek is dat anders. Haar trailschoenen zijn laag en niet waterdicht. Dus zoekt zij voorzichtig haar weg door het omgeploegde en natte pad. Het lukt en dus blijven haar voeten droog.
Als we een klein uur gelopen hebben, bereiken we om 13:30 uur de Leppner Alm op 1620 meter.
We kijken heel even rond. Er is wel wat uitzicht, maar overweldigend is het niet. Dus gaan we weer vol goede moed verder. Vanaf nu is het gedaan met het gemakkelijk begaanbare pad. De route gaat dwars door het bos, soms een stukje grasland, soms via wat rotsachtige paadjes, maar steeds gaat het flink omhoog. Het is vanaf nu flink klimmen geblazen en dat is met 28 graden behoorlijk intensief. Vooral voor Annemiek, die moeite heeft met de ijlere lucht. Maar naar 40 minuten stevig klimmen, staan we bij ons einddoel op 1900 meter, de “Ochsnerhütte”.
Bij de hut blijkt een simpel maar ruim en doeltreffend terras te zijn. Tafels en banken, gemaakt van boomstammen, staan her en der over het terrein verspreid. Bij een tweede hut is een jong vrouw bezig om kaas te maken. Een tweede jonge vrouw komt ons vragen wat wij willen nuttigen. We bestellen beiden zelfgemaakt bruinbrood met zelfgemaakte Almkaas en zelfgemaakte frisdrank. Na een minuut of tien zitten we heerlijk in de zon te eten. Het smaakt verrukkelijk!
Als we klaar zijn, rekenen we af en vragen aan de eigenaar hoe lang we moeten wandelen als we nog even naar de “Knappensee” gaan. De eigenaresse denkt dat we een kwartier heen en ook een kwartier terug zullen moeten lopen. We kijken elkaar aan en vervolgens naar de lucht. Deze laatste is namelijk al aan het betrekken. Derhalve lijkt het ons verstandiger om het er niet op te gaan wagen, zeker niet als de eigenaresse zegt dat het vanmiddag inderdaad zal kunnen gaan onweren. Nee, dan kunnen we beter zorgen dat we op tijd beneden in de auto zitten. We moeten nog een flink eind dalen en als we bij de auto zijn, zijn we nog niet thuis.
We hijsen onze rugtassen weer over de schouders en beginnen aan de afdaling. We kiezen er voor om niet via het pad van de heenweg naar beneden te lopen, maar in plaats daarvan lopen we zo snel mogelijk via een bergroute naar beneden. Misschien is deze weg iets langer, maar vooral voor de voeten van Annemiek is het een stuk beter.
Onderweg kijken we diverse malen naar de steeds dreigender wordende lucht. In de verte horen we het af en toe onweren. Zonder ongelukken bereiken we de Leppner Alm en komen we weer in de bosachtige omgeving. Hier is het in ieder geval wat veiliger, maar ondanks dat, hoeden we er een stevige tred in. Zo bereiken we veilig en droog omstreeks 16:20 uur de auto. We zijn 3,5 uur onderweg geweest en hebben ongeveer 8 kilometer gewandeld met ongeveer 435 hoogtemeters. Het was een mooie wandeling. Niet een wandeling waar de ohhhhh’s en de ahhhhh’s vanaf vlogen, maar dat kan ook niet altijd. We hebben toch best genoten en een mooie stukken van het landschap (lees de bergen) gezien en dat is heel belangrijk!!!
Via de forstweg rijden we voorzichtig naar beneden en zijn om 17:00 uur weer veilig terug op de camping.
Groppensteinschlucht
Vrijdag 30 augustus 2019 – Nadat we gisteren best wel een behoorlijke wandeltocht hebben gemaakt, besluiten we vandaag iets anders te gaan doen. We gaan een stukje rijden richting “Obervellach”, alwaar zich een prachtige kloof bevindt, de “Groppensteinschlucht”. Het lijkt ons een goed moment om geen lange wandeling te gaan maken, maar wel lekker in beweging te blijven.
We doen het rustig aan en vertrekken omstreeks 11:15 uur met de auto richting het “Mölltal”. Het is mooi weer en de omgeving 
straalt een heerlijke zomerse sfeer uit. Het is een korte, mooie rit van zo’n 25 minuten.
Het is goed weer op het moment dat we arriveren, maar niet warm. We besluiten allebei daarom maar een fleece aan te trekken. Onze rugzakken en stokken nemen we maar niet mee. Die daar heb je bij zo’n kloof toch niet veel aan. Uiteraard trek ik wel mijn wandelschoenen aan en Annemiek haar trailschoenen. Nadat we vervolgens kaartjes hebben gekocht met onze Kärnten-cards, gaan we op pad. De eerste honderden meters gaan vlak, via een breed pad, door het bos. Het is hier behoorlijk fris en we hebben geen spijt van onze fleecetruien.
Het pad veranderd. Er liggen meer rotsen en we moeten goed uitkijken waar we onze voeten plaatsen. “Jammer dat we onze wandelstokken niet bij ons hebben”, zeg ik tegen Annemiek. Zij beaamt het. We moeten af en toe zelfs flink klauteren over rotsen. Maar het is het we waard. 
Na een paar minuten arriveren we bij een waterval. We moeten een bruggetje over en gaan verder omhoog. 
Op sommige momenten leidt het pad via een aangelegd voetpad van boomstammetjes. 
Dan weer heeft men een trap aangelegd van balken.
Kortom, het pad is heel afwisselend. En overal om ons heen horen we water naar beneden vallen. Geweldig mooi.
Nadeel is echter wel, dat het pad alsmaar omhoog blijft gaan, de grond vochtig en glibberig is en wij geen stokken bij ons hebben. We lopen nog een tijdje door, maar het pad gaat steeds maar hoger. We bekijken de kaart nog eens aandachtig en komen tot de conclusie, dat we een behoorlijke misrekening hebben gemaakt. Het pad dat door de kloof loopt is een fikse wandeling. Weliswaar erg mooi, maar te lang voor onze huidige uitrusting. We besluiten om te keren en te trachten om zonder valpartijen af te dalen en veilig bij de auto te komen. Voorzichtig zoeken we soms onze weg naar beneden, waarbij som flinke stappen “in het diepe” gemaakt moeten worden. Maar gelukkig bereiken we zonden noemenswaardige problemen omstreeks 14:05 uur de auto.
Dat was met recht een kort uitstapje. We besluiten daarom om door het Mölltal verder te rijden en tegelijk naar een mooie camping uit te kijken.
We willen namelijk binnenkort wel gaan verkassen. Om gebruik te kunnen maken van onze Kärnten-cards moeten we momenteel steeds zo’n 80 kilometer rijden en dat is zonde. Als we in deze omgeving dus een goede camping zouden kunnen vinden, zou dat welkom zijn.
We rijden langs een aantal campings, maar het levert niets op. Het rijden is echter geen straf. De omgeving is geweldig, de buitentemperatuur is prima met 28 graden en de zon schijnt uitbundig!! Daarom besluiten we om 15.20 uur een kopje koffie te gaan drinken. In het stadje “Winklern” parkeren we de auto voor een terrasje en bestellen een bak koffie met Apfelstrudel. 
Nadat we ons deze lekkernij uitstekend hebben laten smaken, rijden we terug naar huis en arriveren om 16:30 uur heelhuids op de camping.
Emberger Alm
Zaterdag 31 augustus 2019 – Zo, vandaag maar weer eens heerlijk wandelen. Het wordt een mooie warme dag met 27 graden, dus we kunnen lekker de bergen in. Tijdens het ontbijt overleggen we waar we heen zullen gaan. Na diverse opties te hebben besproken, besluiten we naar de “Emberger Alm” 
te rijden en vandaar te gaan wandelen naar de “Zweisee”. Een meer, hoog in de bergen.
Op ons gemak pakken we onze rugtassen in, nemen voldoende water mee voor onderweg en vertrekken omstreeks 11 uur vanaf de camping. Allereerst rijden we naar het plaatsje “Greifenburg”, waarna we de weg inslaan naar boven. De “klim” naar boven zal 10 kilometer lang zijn. Gelukkig blijkt het een prima te berijden route te zijn en zonder narigheid bereiken we om 11:40 uur de parkeerplaats bij de Emberger Alm op 1750 meter. Al snel hangen onze rugtassen om onze schouders en na vijf minuten gaan we op pad.
De route die we volgen, gaat direct omhoog. De eerste honderd meter over gras, maar daarna lopen we continu over een forstweg. Puin, rotsen en grind, dus we moeten goed op blijven letten waar we lopen. 
Omdat we steeds langs de bergwand omhoog lopen, hebben we continu mooi uitzicht. Het is wel jammer dat het geen prachtig helder weer is. Maar we staan toch regelmatig even stil om te kunnen genieten.
Zo geleidelijk aan bereiken we rond 12:30 uur de hoogte van 2010 meter, waarna we helaas weer gaan dalen!! Hoe jammer, want dan moeten we strak dus weer omhoog. De Zweisee ligt immers op bijna 2300 meter!! Het is niet anders en dus dalen we geleidelijk af naar 1885 meter.
Daar staat een leuk hutje en de eigenaar, die overigens niet aanwezig is, heeft voor de wandelaars voor een verfrissing gezorgd. In een uitgeholde boomstam stroomt continu heerlijk koud bronwater. En daarin staan diverse kratjes bier en frisdrank!!! Naast de toegangsdeur van het hutje hangt een plastic fles waarop staat vermeld dat men daarin voor een flesje bier of frisdrank € 2,00 kunt deponeren. Geweldig toch!!
Wij besluiten hier even te pauzeren. Het is inmiddels 12:55 uur, dus kunnen we wel een broodje en een kopje koffie gebruiken. We zetten onze rugtassen op de grond en gaan lekker op het bankje zitten. Het keteltje met water zet ik op het primusje en tijdens het opwarmen, praten we over de wandeling. We kijken daarbij om ons heen en Annemiek ontdekt enkele stipjes op de berg links van ons. Het zijn wandelaars die naar beneden komen!! Vanaf ons standpunt lijkt het ontzettend hoog en ver. “Moeten we daar nog helemaal naar toe?”, vraag ik aan Annemiek. Ze antwoordt bevestigend. Oef, dat had ik niet verwacht. Maar ja, het is eigenlijk wel logisch. We zitten hier zelf op 1885 meter, dus we moeten zeker nog 400 meter omhoog klimmen. En om ons heen rijzen de bergen allemaal hoog boven ons uit, dus zullen we ergens overheen moeten lopen. “Kijk, daar gaan we waarschijnlijk de bergen over”, zegt Annemiek en wijst in de richting van een zadel (een lager gedeelte tussen twee toppen van een berg). “Zo, dat is nog een heel stuk wandelen”, zeg ik. Annemiek beaamt dit en zegt dat het zeker nog 2 uur lopen is naar de Zweisee. Het water kookt…
Terwijl we genieten van de koffie en het broodje, praten we verder. We zien de wandelaars maar heel langzaam dalen. Zo te zien gaat het pad ook best behoorlijk steil naar beneden. We vragen ons af of het verstandig is om nog wel verder te lopen. We kijken daarbij ook regelmatig naar de lucht en zien steeds meer wolken aan de hemel verschijnen. Er werd ook kans op wat onweer voorspeld.
Het is inmiddels al 13:20 uur als we besluiten om hier om te keren en terug te wandelen. Als we nog verder gaan, zijn we minimaal nog 4,5 uur onderweg eer dat we hier weer op dit punt terug zijn en daarna moeten we dan nog naar de auto terug lopen. Nee, dat wordt te laat. “We doen deze wandeling gewoon nog een keer, als er voor de gehele dag mooi weer is voorspeld”, zeg ik tegen Annemiek. Dus pakken we onze spullen in de rugtassen en gaan omstreeks 13:40 uur op weg naar de auto. Steeds kijken we omhoog naar de lucht, die toch wel meer betrekt. Op een gegeven moment voel ik een licht spettertje. Het regent!! Nou ja, regen, het is wat je noemt miezerig!! Gelukkig zet de regen niet door en na een minuutje of 10 is het weer droog.
Zo bereiken we zonder ongelukken rond 14:30 uur de auto en rijden we terug naar de camping. Om 14:55 uur zijn we weer veilig thuis.
We hebben heerlijk gewandeld, zonder lichamelijke ongemakken. Annemiek kan op haar trailschoenen goed lopen, al blijft het dalen wel een probleempje. Maar we kunnen in ieder geval wel wandelen!!!
Naggler Alm
Zondag 1 september 2019 – Vandaag gaan we weer eens iets anders doen. Na het ontbijt rijden we om 11:10 uur naar de Weissensee. Na een rit van 50 minuten arriveren we op de parkeerplaats van de
“Weissensee Bergbahn”. We willen met de kabelbaan naar boven en lopen vanaf de parkeerplaats nog een paar honderd meter naar de kassa. Daar kopen we met onze Kärnten-cards weer twee tickets.
Omstreeks 12:15 uur stappen we in de stoeltjeslift, die ons vanaf het grondstation op 956 meter in 12 minuten naar het bergstation zal brengen op 1324 meter. We vinden het wel
weer eens grappig om in een stoeltjeslift te zitten. Het is weer eens iets anders dan een kleine of een grote gondel. En we treffen het qua weer ook nog eens. Het waait amper en het wordt vandaag zo’n 29 graden.
We kijken rustig om ons heen en zien de wereld langzaam onder ons wegglijden. We hebben mooi uitzicht over de Weissensee, die steeds kleiner wordt.
Maar 12 minuten zijn zo voorbij en al snel arriveren we boven bij het eindpunt. 
We stappen uit en verlaten het station. Even zoeken naar een leuke wandelroute, want die zijn hier voldoende. Al snel vinden we een gemakkelijke, korte wandelroute naar de “Naggler Alm”.
We volgen de bordjes en wandelen licht omhoog door het bos. De wandeling is heel kort
en reeds om 12:50 uur zijn we bij de Alm op 1380 meter. We kopen allebei een lekker glas fris en zoeken een plekje in de zon/schaduw. 
Even lekker lui zitten en genieten van dit heerlijke weer. Een mooi moment om even het thuisfront mee te laten genieten van dit luie momentje. Dus snel een fotootje maken en een WhatsApp versturen! Veel uitzicht hebben we hier niet, maar dat is niet zo erg. Straks lopen we nog wel een stukje verder en wie weet wat we dan nog te zien krijgen.
Als we zo’n drie kwartier hebben gezeten en onze drankjes op zijn, wandelen we nog even over het plateau. Daar genieten we nog even van de prachtige uitzichten, waaronder die van de Weissensee.
Na een kwartier besluiten we terug te wandelen naar de kabelbaan en terug te gaan naar de camping. Het voordeel van de stoeltjeslift is, dat we niet hoeven te wachten voor vertrek. We kunnen zo instappen en zijn met 12 minuten veilig en wel beneden.
Om 14:35 uur zijn we terug op de camping en gaan we lekker bij de caravan lunchen. Op dat moment is het nog heerlijk weer. De 29 graden die voorspeld waren, staan ook op de thermometer, maar er komen wel meer wolken aan de hemel. Langzaam maar zeker groeien de wolken aan en tegen de avond begint het te regenen. Gelukkig zitten we lekker droog in de caravan en kijken gezellig nog een paar afleveringen van de serie “Overspel”. Als we naar bed gaan, regent het nog steeds.
Hooggebergte bij Mallnitz
Dinsdag 3 september 2019 – Gisteren hebben we voor het eerst een regendag gehad en mochten dus noodgedwongen in de caravan verblijven. Gelukkig zijn we de dag goed door gekomen en hebben we aardig wat dvd’s kunnen kijken.
Vandaag is het weer aardig opgeklaard en belooft het een warme dag te worden. We weten al precies wat we willen gaan doen. We gaan de “echte” hoge jongens opzoeken. We hopen daarom dat het vandaag helder genoeg is, want anders is het voor niets geweest omdat er dan niet veel bijzonders valt te zien. Na het ontbijt pakken we de rugzakken weer in en vertrekken om 11:00 uur richting “Mallnitz”.
Na een uur rijden, bereiken we de parkeerplaats bij de “Ankogel Bergbahn” op 1290 meter. Als we uit de auto stappen worden we onaangenaam verrast door een harde en zeker frisse wind. Dat wordt een lekkere fleece aantrekken!! Nadat de kleding, schoenen
en rugtassen op de juiste plaatsen zijn aangebracht, lopen we naar het grondstation van de kabelbaan. Ook hier kopen we weer kaartjes met onze Kärnten-Cards. Inmiddels 
hebben we de aanschafprijs van de kaartjes er al uit en is alles wat we hier vervolgens nog mee gaan ondernemen, voor ons geheel gratis!! Dat is lekker meegenomen!
We moeten nog zo’n 8 minuten wachten voordat de gondels (het zijn er drie achter 
elkaar) beneden zijn. Inmiddels staan er al aardig wat mensen te wachten. Nou maar hopen dat er ruimte genoeg is. Als de gondels zijn gearriveerd, blijkt er meer dan voldoende ruimte voor ons allemaal te zijn. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk vertrekken we om 12:30 uur naar boven. Als we een minuutje vertrokken zijn, begint de gondel ineens te slingeren. Jeetje, wat waait het hard. Het slingeren houdt even aan en stopt dan weer. De mensen in de gondel kijken elkaar aan en her en der wordt voorzichtig gelachen. Maar toch denk ik ook bij diverse mensen wat meer dan normale witte gezichten te zien… Maar goed, het personeel van de baan zal ongetwijfeld weten onder welke weersomstandigheden men niet meer met de kabelbaan omhoog en omlaag kan. Dus maak ik mij er niet ongerust over als de gondel voor de tweede en derde keer hevig heen en weer slingert. Voor mijn gevoel missen we de pijler maar op een haartje als we deze passeren. Gelukkig gaat alles goed en bereiken we na een kwartiertje zonder ongelukken het tussenstation op 1950 meter.
We stappen over in de volgende gondel, die ons naar het bergstation zal gaan brengen. Als iedereen een plekje heeft gevonden, gaan de deuren dicht en komen de gondels in beweging. In beweging ja, zowel naar boven als naar links en naar rechts. Het waait namelijk nog flink hard. Hoger en hoger gaat het. Er lijkt geen einde aan te komen! Maar uiteindelijk bereiken we om 13:00 uur het eindstation. We zitten nu op 2750 meter!!!
We stappen uit en…oei, wat is het koud!! We voelen de wind door het station waaien. We horen hem ook!! En als we uit het station lopen en ons in de open lucht op de berg 
bevinden, voelen we onze handen al koud worden. Oeps, dit is wat anders dan de 25 graden die we op de camping hadden. We mogen blij zijn als het hier 10 graden is!!!
We lopen om het station heen en vinden aan de andere kant een “beschutte” plek. In ieder geval staan we even uit de wind. En dat scheelt al een dikke winterjas. Ik besluit 
hier mijn regenjack aan de trekken. Die beschermt mij in ieder geval wat tegen de koude wind. Ook Annemiek trekt haar regenjack aan. Gelijk maak ik dankbaar gebruik van de “beschutting” tegen de felle koude wind en maak ik foto’s en video’s. Want het uitzicht is 
namelijk geweldig. Ik voel mij nietig en klein bij het zien van al die reuzen om ons heen. Hoe geweldig is het om hier op één van de toppen van Europa te mogen staan. De wereld aan mijn voeten, hoe bijzonder… En dan de barre kou, de felle en zeer koude wind…dat maakt het voor mij nog mooier. Weg bescherming van huizen, warme kachels en alles wat we aan luxe hebben. Hier is de natuur de baas en alleen de natuur…
Na zo’n 10 minuten overleggen we over hetgeen we kunnen gaan doen. We kunnen hier niet te lang blijven, gezien het feit dat we nu al behoorlijk koude en gevoelloze handen hebben. We besluiten tóch een stukje verder omhoog te gaan lopen om te kijken wat er achter de volgende kam te zien is. We zijn er nu immers en wie weet, komen we hier nooit meer. Langzaam lopen we eerst een klein stukje naar beneden over de losliggende rotsen en stenen. Tjonge, wat is het koud en ik trek de capuchon van mijn regenjas ver over mijn hoofd. De wind is zó ontzettend koud, dat het pijn doet aan mijn oren en voorhoofd. “Had ik maar een dikke muts en handschoenen meegenomen”, denk ik bij mijzelf. Maar ja, als hadden komt…
Inmiddels klimmen we voorzichtig omhoog. Als we goed kijken zien we een “pad” dat omhoog leidt. Voetje voor voetje, soms leunend tegen de harde wind, stijgen we verder. Onze ademhaling is kort en snel. We kunnen heel goed merken, dat de lucht hier een stuk ijler is. Eindelijk, na zo’n 20 minuten moeizaam klimmen, zijn we boven. We staan nu op 2750 meter en wat waait het hier verschrikkelijk hard!!!
Ik probeer een paar video’s te maken en ben benieuwd hoe het geluid van de wind zal klinken als ik ze thuis ga terug kijken. Lang kan ik niet filmen. De camera is bijna niet stil te houden vanwege de wind en de kou. “Nog snel een paar foto’s maken en dan maar weer naar beneden”, roep ik naar Annemiek, in de hoop dat zij mij kan verstaan. Ik loop naar haar toe en vraag of zij ook een paar foto’s wil maken. Uiteraard wil zij het wel proberen met haar half bevroren vingers. 
“Of het gelukt is, weet ik niet hoor”, roept ze en overhandigt mij de camera weer. Dan draait zij zich snel om en begint aan de afdaling naar het bergstation. Ik berg mijn camera secuur op, bang dat ik hem uit mijn verkleumde handen zal laten vallen. Dan volg ik Annemiek naar beneden. Voorzichtig ons een weg zoekend dalen we meter voor meter naar beneden en staan 10 minuten later weer bij het station. Het is 14:00 uur, we zijn nu een uur buiten in de ijzige kou en gaan snel het station binnen. Daar blijken we nog een kwartier te moeten wachten tot de gondels weer boven zijn. Maar in ieder geval kunnen we hier redelijk beschut hun komst afwachten. Uiteindelijk vertrekken we om 14:15 uur weer naar beneden.
Tijdens het dalen lijkt het steeds minder hard te waaien. Ook de gondels gaan niet meer zo tekeer als tijdens de rit naar boven. We kijken tijdens het dalen rustig om ons heen en
genieten van de prachtige vergezichten. Na een kwartier bereiken we het tussenstation op 1950 meter en stappen uit. We besluiten hier nog wat te gaan genieten van de mooie bergen om ons heen, want door de kou is daar boven niet veel van terecht gekomen. Natuurlijk hebben we daar genoten, maar op een andere manier.
We lopen het station uit en dwalen even wat rond op de berg. Na een minuut of tien vinden we een mooi plekje waar we lekker in de zon kunnen zitten om een bakje koffie 
te drinken en een broodje te eten. We praten nog even na over het “avontuur” dat we zojuist boven op de “Ankogel” beleefd hebben. Vooral de kou en de harde, soms snijdende wind, hebben het “avontuurlijke” karakter aan dat moment toegevoegd. Misschien ook jammer dat we juist daarom niet zo lang boven konden blijven, maar anders was het waarschijnlijk een wandeling geworden met mooie vergezichten en meer niet!! Juist de kou en de wind maakten het tot een moment om niet snel te vergeten. Zo blijven we een halfuur lekker in het zonnetje zitten. Dan besluiten we om verder te gaan. Met het baantje naar het grondstation dus. Maar ja, de gondels blijken pas over 20 minuten te komen. Daarom gaan we nog even op een bankje zitten, in de zon.
Om 15:30 uur zijn de gondels gearriveerd en kunnen we naar beneden en een kwartier later hebben we weer vaste grond onder onze voeten. Nog even bij de kassa in de rij wachten om de kaartjes weer in te leveren (€ 10,00 borg) en dan kunnen we terug lopen naar de auto.
Onderweg naar de camping gaan we nog even tanken (wat een feest, € 1,15 voor een liter diesel) en boodschappen doen. Het is 17:30 uur als we terug zijn op de camping. Moe maar voldaan en een ervaring rijker stappen we even later onder een heerlijke douche. Het was me het dagje wel ! ! !
Een onverwachte ontmoeting
Woensdag 4 september 2019 – Als we vanmorgen wakker worden en uit het raam kijken, zijn we wel een beetje teleurgesteld. We hopen een stralende dag te zien, maar in plaats daarvan hangen er veel wolken boven het dal. We kruipen derhalve nog even terug onder de wol. Als we echter een kwartier later wederom een blik door het raam werpen, zien we al grote gaten in het wolkendek verschijnen, waarachter een stralende blauwe lucht tevoorschijn komt. Dus kloppen de voorspellingen toch!
Snel opstaan, aankleden en ontbijten, want vandaag gaan we een lange wandeling maken. Tenminste, dat willen we! Vier dagen geleden was het immers tijdens de wandeling “Emberger Alm” door de dreigende regen en onweer niet mogelijk om door te lopen naar de “Zweisee”. Toen zeiden we tegen elkaar, dat we het op een mooie dag met goede weersvooruitzichten opnieuw wilden proberen. En dat is het doel van deze mooie dag.
Omstreeks 09:30 uur vertrekken we met de auto naar het dorpje “Greifenburg” om van daaruit de 10 kilometer lange klim naar boven te rijden, naar de “Emberger Alm”, op 
1750 meter hoogte. Zoals we inmiddels weten, is de weg omhoog lang, maar gemakkelijk te rijden en ook vandaag komen we zonder problemen via deze kilometers lange weg op de parkeerplaats bij de eerder genoemde Alm.
We trekken onze schoenen aan, hijsen onze rugtassen over de schouders en gaan op pad. Het is 11:20 uur en we prikken onze stokken één voor één in de grond voor de eerste stappen omhoog. Als we nauwelijks een meter of tien hebben gelopen, horen we opeens een stem achter ons roepen: “Annemiek” en nog eens “Annemiek”. Ik zie dat Annemiek, die voor mij loopt, stopt met wandelen en zich omdraait. Het duurt een paar seconden en dan hoor ik Annemiek roepen: “Hey Hanneke”. Ik zie dat Annemiek terug komt lopen en is in een paar stappen bij me. “Daar staat Hanneke”, zegt ze en wijst met een stok naar de weg beneden ons. “Hanneke en Han”, zegt ze nog eens. Ik kijk naar beneden en zie een vrouw naar ons zwaaien. Dezelfde vrouw, die ik een minuut geleden al beneden op de weg had zien staan, maar niet herkende. Inmiddels komt een man uit het restaurant (zo’n 10 meter verderop) naar ons toelopen. Ik hoor Hanneke naar hem roepen: “Daar zijn Annemiek en Kees”. Inmiddels ben ik ook in een paar stappen beneden en vol verbazing begroeten we elkaar hartelijk. Een simpele uitleg voor hen die het niet weten: Hanneke is de schoonzus van Ellen, de zus van Annemiek, en Han is haar partner. Beiden zijn inmiddels anderhalve week met vakantie en hebben een appartement gehuurd in de buurt van “De Weissensee”. Maar wat een enorm leuke toeval is dit zeg. Bizar gewoon. We wisten van elkaar wel dat we hier in de omgeving met vakantie waren, maar dan hier, op deze hoogte elkaar ontmoeten…je kunt het niet bedenken. Hanneke vertelt dat zij toevallig gisteravond nog het blog heeft gelezen en dus praten we nog even over de nare ervaring met de blikseminslag. Er worden wat foto’s gemaakt en helaas moeten we Hannekes voorstel om een kopje koffie met elkaar te drinken, afslaan. We moeten gewoon weer snel op pad om de beoogde wandeling te kunnen volbrengen vandaag. Hanneke en Han begrijpen het gelukkig wel en dus nemen we afscheid van elkaar (Hanneke, wij hopen dat je bij het lezen van dit stukje de juistheid van onze beslissing zult kunnen inzien). Hanneke en Han gaan hun korte rondwandeling maken 
en wij beginnen aan de eerste stijgende meters omhoog. We kijken nog een paar keer om en zien in de diepte de zwaaiende stipjes van Hanneke en Han steeds kleiner en kleiner worden. Tenslotte ontnemen enkele bomen en struiken het zicht op hen. Langzaam klimmen we hoger en hoger en praten nog een tijdje na over deze geweldig leuke en toevallige ontmoeting.
Ondanks dat we deze klim vier dagen geleden ook al hebben gedaan, vervelen we ons niet. Het uitzicht is nu namelijk vele malen mooier omdat het zulk helder weer is! In de verte zien we steeds duidelijker de diverse bergkammen achter elkaar liggen, met daar
tussen, die prachtige zilvergrijze dampen. “Zo zie je het vaak op plaatjes”, zeg ik tegen Annemiek, “maar nu is het echt”. En ik kan het niet laten, maar steeds sta ik stil en maak ik foto’s van hetgeen ik zo adembenemend vind. Misschien maak ik wel tien of twintig dezelfde foto’s en video’s. Het maakt me niet uit, ik moet het gewoon doen. Steeds loop ik een stuk vooruit, zodat ik op Annemiek kan wachten en tegelijk de tijd heb om de foto’s te maken. Ach, thuis zoek ik de mooiste opnames er wel uit. En dat zal nog moeilijk worden, want inmiddels weet ik uit ervaring, dat het heel lastig is om hetgeen ik op deze momenten zie en voel, met een foto uit te drukken. Eigenlijk lukt mij dat zelden!
Om 12:30 uur arriveren we bij het uitzichtpunt op 2010 meter. We hebben nu aan één stuk 260 meter geklommen en het is tijd voor een korte koffie- en lunchpauze. Het 
aanwezige bankje staat er leeg bij, dus kunnen we heerlijk plaatsnemen en van het prachtige uitzicht over het dal genieten. We laten ons de lunch heerlijk smaken, want we weten niet wanneer de volgende gelegenheid zich zal voordoen dat we zullen kunnen rusten. We kennen de route tot aan het leuke hutje, dat wel, maar wat er vervolgens zal komen, is totaal onbekend. Vier dagen geleden hebben we van grote afstand het pad gezien waarover we naar boven zullen moeten lopen. Dat pad leek aardig steil! En ook het mogelijke zadel denken we gezien te hebben. Het zadel waar we over heen zullen moeten om aan de andere kant van de berg en dus ook bij het meer te kunnen komen. In ieder geval gaan we eerst nog heel veel meters dalen om vervolgens nog veel meer meters te moeten stijgen.
Als de koffie en het brood naar binnen is gewerkt, pakken we zoals gebruikelijk alles weer netjes in onze rugtassen. Geen troep achterlatend gaan we vol goede moed omstreeks 13:00 uur weer op pad. Zoals we al wisten, gaan we eerst afdalen tot aan het leuke hutje. Het dalen gaat vrij gemakkelijk via het brede pad en al snel arriveren we bij het bekende hutje op 1885 meter. De verfrissingen staan er nog steeds!! Wij lopen door en komen nu dus op voor ons onbekend terrein. De eerste paar honderd meters blijft het pad breed en goed begaanbaar. Enkele boeren zijn op de hellingen van de berg bosbessen aan het “plukken” en zeggen ons vriendelijk gedag. Uiteraard groeten wij hen ook vriendelijk terug.
We steken een watervalletje over. Via de grote en kleine rotsblokken komen we aan de andere kant. Helaas kan Annemiek één voet niet helemaal droog houden, maar volgens haar levert dit geen problemen op. Het pad verandert nu. We dalen niet meer en het wordt heel smal. Ook gaan we direct stijgen. Ik loop voorop en kijk af en toe achterom 
om te zien of Annemiek het nog redt. Ik stijg sneller, maar omdat het pad in één rechte lijn naar boven gaat, houd ik goed zicht en dus contact met haar. Hierdoor kan ik dan ook in mijn eigen tempo omhoog lopen wat wel zo fijn is. Het is ontzettend warm tijdens de klim. Er is dan ook totaal geen schaduw van een boom of struik en de zon schijnt uitbundig. Af en toe neem ik een slok water en sta even stil om op adem te komen. Je kunt goed merken dat de lucht ijler is en minder zuurstof bevat.
Om 13:30 uur bereiken we een plateau op 2000 meter, aan het einde van dit pad. Er staat een bankje en wat bomen zorgen voor de nodige schaduw. We rusten even uit. Dan komen er twee mensen vanaf de andere kant naar ons toe. Zij blijken vanaf de Zweisee te komen. Op onze vraag hoe het pad naar boven is, maakt hij wat zigzaggende bewegingen met zijn handen en we begrijpen uit zijn woorden, dat het moeilijk, maar wel te doen is.
We gaan weer verder. Het pad wordt inderdaad minder duidelijk. Hoe hoger we komen, hoe meer we via rotsachtige paden, keien en stenen ons pad moeten zien te vinden. Soms
zijn we de route ook helemaal kwijt en moeten we zoeken naar de rood-wit-rood markering. Gelukkig weten we wel ongeveer in welke richting we moeten lopen, namelijk in de richting van het zadel. Maar ja, zo hoog in de bergen loopt het pad niet 
recht toe recht aan er naartoe. Een ander voordeel is, dat we af en toe enkele wandelaars naar beneden zien komen en dus kunnen we ons ook een beetje op het richten.
Gelukkig vinden we steeds het “pad” wel weer terug. Ondertussen blijven we maar stijgen en stijgen. We nemen steeds vaker een korte adempauze, want het is loodzwaar. 
Maar we willen allebei niet opgeven. We zijn nu zó dichtbij… We willen het meer nu zien ook!!! Opeens staan we voor een bijzonder grote rotsformatie waar we overheen moeten zien te komen. We kijken en zoeken hoe we dit het beste kunnen doen. Het is stijl hier en
de rotsblokken en dus ook de stappen, zijn onregelmatig groot. Ik zoek eerst mijn weg en Annemiek volgt even later. “Hier moeten we straks ook weer naar beneden”, denk ik bij mijzelf. Noa ja, dat komt dan wel weer. Eerst maar verder naar boven.
Even later, om 14:55 uur, lopen we dan eindelijk samen via het zadel naar de andere 
kant van de berg. En daar…ligt de Zweisee op 2265 meter. Het blijkt een flink meer te 
zijn. Groter dan we menigmaal gezien hebben in de bergen. Uiteraard willen we van dit moment ook even genieten. We hebben tenslotte in bijna twee uur tijd 375 meter achter elkaar geklommen en geklauterd, dus nu even genieten. En daar horen uiteraard ook weer koffie en een reep bij. Zo zitten we even lekker te genieten van de stilte, totdat we 
stemmen horen. Er blijken mensen vanaf de andere berg onze richting op te komen. Het zijn er een stuk of acht te zijn en binnen een kwartier arriveren zij bij het meer. Ook zij gaan bij het meer even pauzeren en dus is het gedaan met de rust. We breken op!!
Het is trouwens ook hoog tijd om terug te gaan. Het is inmiddels 15:45 uur en we hebben nog een lange en moeilijke afdaling voor de boeg. Al snel komen we bij de eerdergenoemde rotsformatie. Na even goed te hebben gekeken, wagen we beiden de “oversteek”. Gelukkig gaat het goed en zo vervolgen we voorzichtig onze weg naar 
beneden. Sommige gedeelten zijn lastig en nemen wat meer tijd in beslag. Op die 
momenten lukt het mij nog enkele foto’s te maken van de vergezichten. Het is later op de dag, de zon schijnt onder een andere hoek op de bergen en dus verandert het plaatje!!
Na een klein uurtje arriveren we weer bij het bankje op 2000 meter en ook nu pauzeren we even. De trailschoenen van Annemiek lopen wel goed, maar het afdalen blijft een groot probleem doordat haar voeten te ver naar voren schuiven in de schoenen!! Maar ook de conditie begint aardig op te raken bij Annemiek. Tóch wil zij na vijf minuten alweer verder. Hoe eerder we bij de auto zijn hoe beter het is.
We gaan nu het lange rechte pad weer afdalen. Vier dagen geleden leek het ons nog een zeer moeilijke opgave, maar nu valt het toch redelijk mee. En zo bereiken we zonder ongelukken het leuke hutje met de verfrissingen. Annemiek had hier graag even een rustpauze gehad, maar helaas zitten er behoorlijk wat mensen. “Zullen we dan maar gelijk 110 meter gaan stijgen”, vraag ik. “Dan rusten we even op het bankje bij het uitzichtpunt”. Annemiek antwoordt bevestigend en dus lopen we verder. Maar hoe hoger we komen, hoe moeilijker het voor haar wordt. Ze is kapot!! De laatste tientallen meters moet zij zichzelf letterlijk omhoog slepen, maar uiteindelijk bereiken we om 17:20 uur het uitzichtpunt op 2010 meter. We eten een snicker om nieuwe energie op te doen en na een kwartier hijsen we de rugtassen nog één keer over onze schouders en beginnen aan het laatste stuk naar de auto. Gelukkig loopt het pad hoofdzakelijk omlaag en zijn we om 18:05 uur bij de auto!!!
We zijn ruim 6,5 uur op pad geweest, hebben daarbij ruim 10 kilometer afgelegd met 750 hoogtemeters. We zijn moe, maar gelukkig is alles goed gegaan. Het was een prachtige en ook bijzondere wandeling met een mooie verrassing. Een toppertje in onze lange lijst van wandelingen, mede dankzij Hanneke en Han ! ! !
Om 18:50 uur zijn we eindelijk thuis. Tijd voor een lange, hete douche . . .
Onze passie voor de bergen 