De Danielsberg

Zaterdag 18 september 2021 De dag na onze prachtige tocht door de Groppensteinschlucht hebben we het noodgedwongen rustig aan gedaan. De open blaar op mijn teen hield ons “gedwongen” thuis. Verder begon het donderdag aan het einde van de middag te regenen. En niet voor even, maar het duurde tot diep in de nacht. Geen wonder ook, dat alles hier zo mooi groen is!! Overdag was het donderdag best lekker weer en we hebben dan ook heerlijk onder de luifel Triominos gespeeld. En niet schrikken, maar wel 5 uur aan één stuk door. Het mag dan ook duidelijk zijn, dat we beiden de nodige spelletjes wisten te winnen, want anders waren we zéker eerder gestopt . . .

Ook gisteren bleek ik nog te veel last van de blaar te hebben, maar vandaag gaan we het er weer van nemen. Een pleister om de teen moet voor de nodige bescherming zorgen. Dus wanneer we vanmorgen opstaan, de zon al schijnt en het heerlijk weer blijkt te zijn, is het al heel snel duidelijk, we gaan wandelen en de bestemming is reeds bekend. Want al wekenlang rijden we door het Mölltal heen en weer naar onze bestemmingen. En steeds zien we in het midden van het dal die kegelvormige berg liggen, de “Danielsberg”.

Zeer zeker geen prachtige berg, maar eerder een berg zoals je die vroeger als klein kind zou tekenen. En boven op die berg zie je dan al van verre een wit kerkje staan. Je kan het gewoon niet missen, zo opvallend is het. Je zal zeggen “een kerkje, is dat dan zo bijzonder?” Nee, dat misschien niet, maar het is wel een berg met kerkje waar een verhaal aan vast zit. En dat willen wij van nabij bekijken en ook aan jullie vertellen.

Na het ontbijt pakken we de rugzak in en maken wat brood klaar. We hoeven ons niet te haasten, want het zal vandaag niet zo’n lange wandeling worden. Rond het middaguur vertrekken we vanaf de camping en rijden naar het Mölltal. Het is dan al zo’n 24 graden.

Zoals gezegd, ligt de Danielsberg midden in dit Mölltal en wel tussen de dorpjes “Kolbnitz” en “Penk” in de gemeente “Reisseck”, ingebed in de Hohe Tauern. Het is een kegelvormige verhoging met een hoogte van 962 m. Vanwege het unieke landschap werd de hele bergkegel in 1964 uitgeroepen tot landschapsbeschermingsgebied. Een heilige berg met een traditie van 6000 jaar.

Ongeveer 15 voor Christus bezetten de Romeinen het gebied en lieten hun sporen na, zoals de Romeinse weg en de overblijfselen van een tempel van Hercules op de Danielsberg. Het belangrijkste bewijs hiervan is een marmeren plaat van rond 175 na Christus, aan de zuidkant, buiten de kerk.

De eerste kerk op de bergtop op 966 meter, werd rond 1127 na Christus gebouwd op de resten van de tempel. Deze katholieke “tak kerk” van “St. Georg” brandde rond 1510 af. De westelijke muur werd vervolgens afgebroken en de kerk werd uitgebreid. De aanvankelijk romaans-gotische kerk werd later opnieuw ontworpen in barokstijl.

Van 1989 tot 1992 zijn uitgebreide restauratiewerkzaamheden aan de kerk uitgevoerd. In 1990 werden de betonplaten van de kerkvloer vervangen door terracotta bakstenen. Daarbij werden werktuigen uit het stenen tijdperk gevonden, waarvan de leeftijd wordt geschat op ongeveer 6000 jaar.

In het kerkje kijk je je ogen uit, als je er de tijd voor neemt en geïnteresseerd bent in de oudheid. Het fresco in de apsis is rond 1515 gemaakt. Het toont het laatste oordeel.

De meeste afbeeldingen en beelden dateren van rond 1700. Het huidige gemetselde hoofdaltaar is barok en werd waarschijnlijk gebouwd rond 1633.

De prachtige bekleding van het altaar

De oude kerkbanken zijn nog gedeeltelijk bewaard gebleven.

De offerkist, die nog steeds in gebruik is, dateert waarschijnlijk ook uit 1515. Hij is gemaakt van een enkel blok hout, is omlijst met ijzeren banden en in beton in de grond gezet. De donaties dienen om de kerk in stand te houden.

Op de zuidmuur hangt een massieve houten plaquette van rond 1670. Op de hoofdafbeelding is te zien hoe de dode Jezus weent. De hoofdfoto toont de heilige bisschop Ulrich von Augsburg. Het paneel, dat ouder is dan de andere elementen, heeft waarschijnlijk gediend als model voor de zijaltaren.

Aan de zuidkant staan ​​twee beelden van rond 1700. De ene toont de apostel Andreas, de eerste leerling van Jezus, de andere de heilige Hiëronymus, vader van de kerk en vertaler van de Bijbel in het Latijn.

De grote “Georg-tafel” aan de oostelijk muur is 4,35 x 3,50 meter, het meest opvallende en tegelijkertijd het bekendste kunstwerk in de kerk. Het werd geschilderd door Balthasar Khlenck in 1708 en toont de stadia van het martelaarschap van Georg in 24 foto’s, waarbij hij een aantal wrede pogingen tot executie ongedeerd overleefde totdat hij werd onthoofd.

Ook is er tussen de grote Georg-tafel en het kenmerk van de twaalf heilige apostelen, een replica van de barmhartige Jezus geschilderd naar de visioenen van St. Maria Faustyna Kowalska. Verder toont een afbeelding uit het begin van de 18e eeuw de apostelen, die zich vanuit Jeruzalem over de hele wereld verspreidden om het woord van Jezus te prediken.

Door de eeuwen heen diende de kerk als ontmoetingsplaats voor de mijnwerkers uit de regio. Overal waren gouden en zilveren tunnels, maar die werden in 1600 verlaten. De mijnwerkers werden kleine boeren, maar bleven trouw aan hun kerk. Hieruit ontwikkelde zich een bedevaart, die vandaag de dag nog steeds plaatsvindt op de zondag na 23 april (feest van St. Joris).

De kerk is een van de oudste nog bestaande romaanse kerken in Opper-Karinthië, met grotendeels de originele structuur. Jaarlijks komen zo’n 10.000 bezoekers de kerk binnen, die de hele dag open is. Maar tegenwoordig is de kerk ook een populaire plek voor feesten zoals bruiloften en dopen, terwijl de weide voor de kerk het jaarlijkse ontmoetingspunt vormt voor pelgrims die in april in de kerk “George’s Day” vieren.

Vanaf het dorpje “Preisdorf”, aan de voet van de berg, loopt een pad naar boven en eindigt bij de kerk, namelijk bij de 300 jaar oude lariks. Dit “natuurpad” geeft informatie over de verschillende soorten bomen, struiken, enz. in de omgeving met behulp van borden. Het betreft een oplopend wandelpad door romantische hoge bossen, onderbroken door open plekken met uitkijk- en rustplaatsen. Dit is het pad dat wij willen gaan volgen en ons willen toevoegen aan die 10.000 bezoekers van 2021. Jammer genoeg ontgaat ons de bewegwijzering en rijden we het beginpunt van de wandeling omhoog dus voorbij. Wat volgt, is een zeer spannende autorit omhoog over de door de Romeinen aangelegde weg. Uiteraard is de weg wel geasfalteerd, maar het onderhoud daarvan is in een niet al te beste staat. Daarbuiten is het ook een zeer smalle weg. Gelukkig wordt de weg omzoomd door zeer veel bomen, zodat we ons redelijk veilig voelen. Uiteindelijk bereiken we om 12:30 uur het einde van de weg. Ik parkeer de auto op een van de weinig beschikbare plekken. Het is eigenlijk best druk.

Nadat we de schoenen hebben aangetrokken en de rugzak op mijn schouders is gehesen, gaan we op pad. Na een tiental meters passeren we het “gasthof Herkuleshof”, die eigenlijk aan het einde van de wandeling zou moeten liggen. Deze blijkt echter voor bezoekers gesloten te zijn. Later zou blijken waarom. We besluiten verder te lopen en de wandeling naar beneden te gaan maken. Het pad leidt ons door het bos en na een paarhonderd meter staat we plotseling oog in oog met het bijzondere kerkje. Uiteraard gaan we dit nu eerst maar bekijken. Als we echter dichterbij komen, zien we dat diverse onderdelen van het kerkje, zoals onder andere de trap, versierd zijn. Versierd met bruidsbloemen.

Kennelijk is er een trouwerij deze dag. Niet wetend of het wel is toegestaan, betreden we voorzichtig de trap en openen de oude deur van het kerkje. Er blijkt niemand aanwezig te zijn, maar alles wijs erop, dat er wel degelijk getrouwd gaat worden deze dag. Overal in het kerkje hangen de versieringen, die daar op duiden. Prachtig, maar ook zeer indrukwekkend is dit.

We weten niet hoe laat men hier zal zijn en dus durven we niet al te lang ons te vergapen aan alle eeuwenoude pracht, dat dit ogenschijnlijk eenvoudige kerkje, herbergt. In het kleine kerkje zou ik wel uren kunnen blijven om alle bijzonderheden in mij op te nemen. Maar dat willen we niet. Dus kijken we “vluchtig” rond en maak ik een aantal foto’s. Later hoop ik hier ooit nog eens terug te keren om deze weelde aan oudheid nog eens goed te bekijken.

We gaan naar buiten en begeven ons naar de 300 jaar oude Lariks. Daar begint voor ons de wandeling naar beneden. Het eerste deel blijft het pad redelijk vlak. Het voert door het prachtige bos. Na een kwartiertje lopen, buigt het pad af en voert het ons naar beneden via een smal bospaadje op de schuine berghelling. Gevaarlijk is het niet. De grond is heel zacht en op de helling staan overal bomen. Maar toch is het even goed oppassen.

Gelukkig bereiken we allebei zonder problemen het einde van deze korte en steile afdaling. De route vervolgt nu via een forstweg. Dit loopt wel wat gemakkelijker, maar is wel minder interessant. Gelukkig duurt het niet lang en mogen we weer lekker via een bospad verder wandelen. Het bospad ligt echter vol met keien en rotsen, dus ook hier moeten we goed opletten.

Intussen dalen we gestaag door. Af en toe staan we natuurlijk ook even stil om te genieten van de geweldige natuur om ons heen. En ja op veel plaatsen bevinden we ons plekken, waarvan je zou kunnen zeggen dat de romantische sfeer, waarover men schrijft, zeker aanwezig is.

Het laatste stuk van de afdaling is wat lastiger. Via rotsblokken moeten we naar beneden klauteren, maar ook deze hindernis is niet te groot voor ons. Zo bereiken we omstreeks 13:35 uur het einde van de wandeling op 760 meter. Met alle korte tussenstops erbij hebben we er een uur over gedaan om de ruim 200 meter af te dalen. Hier beneden nemen we even een hele korte rustpauze. Er staat een bankje waar we even rustig kunnen zitten. Vermoeid zijn we niet en omdat we hier langs de weg zitten, besluiten we na 5 minuten weer terug omhoog te gaan lopen. Onderweg zullen we uitkijken naar een mooie plek om te lunchen. En die plek hebben we al na 10 minuten gevonden. Na de moeilijke rotspassage komen we langs een plek, die we tijdens de afdaling niet hebben gezien. De plek ligt dan ook aan de buitenzijde van het wandelpad. Het is een plek met een prachtig uitzicht over het Mölltal en er staat ook een heerlijk bank. Je raadt het al, na zo’n 10 minuten gonst het koffiewater alweer in het pannetje.

Op de bank, met brood en koffie, genieten we in het zonnetje weer van die geweldige natuur om ons heen. Konden wij het gevoel daarvan maar aan jullie doorgeven. De warmte van de zon, de geur van het bos en de koffie, het gelukzalige gevoel om daar te kunnen en mogen zitten, konden we dat maar aan jullie meegeven. Helaas kan alleen een foto iets van dat gevoel tonen. Jammer, maar het is niet anders.

Drie kwartier blijven we hier zitten genieten voordat we besluiten weer verder te gaan. De wandeling terug omhoog verloopt zonder problemen en is maar kort. Maar desondanks genieten we er heel veel van. Het bos is zó prachtig . . .

Uiteindelijk bereiken we na zo’n drie kwartier het einde van het wandelpad bij de eeuwenoude Lariks. Daar komen we een aantal mensen tegen in hele nette kleding. Kleding, die je niet direct verwacht op een bergwandeling. Het blijken de mensen te zijn, die zojuist de bruiloft hebben bijgewoond in het kerkje. We groeten elkaar vriendelijk. Een kleine honderd meter verderop zien we bij de ingang van het kerkje het bruidspaar staan. Een fotograaf is druk bezig met het maken van de foto’s. Natuurlijk gaat alle aandacht uit naar de bruid. Zij is prachtig in wit gekleed. Als zij wat dichterbij komen, gaat de bruidegom op een bankje zitten, terwijl de bruid alleen op de foto gaat. Glimlachend kijkt hij onze kant op en wij steken onze duimen omhoog, ten teken dat hij een goed keuze gemaakt heeft. Hij bedankt ons vriendelijk.

We gaan een mooi plekje uitzoeken, dicht bij de rand van het plateau. Hier hebben we weer prachtig uitzicht. Op een bank gezeten, genieten we van een tweede bak koffie en een laatste boterham. Na een uur besluiten we om weer naar huis te gaan. We pakken alle spullen weer in de rugtas en lopen via het bos terug naar de auto. Daarbij passeren we het “gasthof Herkuleshof”. We horen feestmuziek en realiseren ons, dat de bruiloft hier met een feest wordt voortgezet. Logisch dus, dat wij niet naar binnen konden. Een aantal tellen later bereiken we de auto en rijden via het eerder omschreven weggetje naar beneden. Een halfuur later arriveren we veilig en wel op de camping. Het was een korte wandeling, maar zéker de moeite waard om het nog eens opnieuw te doen!!!

Tot later . . .